René en Vita, ideale mix voor een bedrijf als Roadbear Studios

Vita en René in hun studio. Aan de wand hun oude gitaren.

Roadbear Studios heet het IT-bedrijf van René Diekstra en Vita van der Lijke. Want: hij – geboren negatieveling – ziet overal beren op de weg. Zij – een positivo – ziet altijd kansen en mogelijkheden. En samen helpen ze opdrachtgevers beren te omzeilen.

Een ideale mix dus. René (42) en Vita (36) wonen sinds 2008 aan de Molenweg in Oudeschip. Einde van de wereld? Integendeel. ´Dit is het begin´, vinden René (achterneef van de gelijknamige psycholoog) en Vita (dochter van troubadour Hans van der Lijke).

Met Roadbear Studios bouwen ze websites, ontwikkelen applicaties, huisstijlen en logo´s en maken video´s en muziek. En ook hier vullen ze elkaar perfect aan. Zij doet de vormgeving, hij is zeg maar de computernerd. ´Iedereen adviseerde ons in het begin om ons te specialiseren. We dachten: ze hebben gelijk, maar wij worden daar beiden niet heel erg gelukkig van.´

´Ons bedrijf loopt goed. We waren tijdens de eerste lockdown even bang dat de boel in zou storten, maar het gaat alleen maar bergopwaarts.´

Hoe ze in Oudeschip zijn beland? ´We woonden in de stad Groningen en wilden beiden graag een muziekstudio. We zochten naar een plek waar dat financieel mogelijk was met in het achterhoofd dat we in principe van één salaris moeten kunnen leven. Het is Oudeschip geworden. We waren hier nooit eerder geweest. Een heerlijk rustig dorp.´

René: ´Wij vinden dit een ideale plek, mooi aan een doodlopend straatje. We hebben een flinke tuin, recht tegenover ons is de speeltuin. Achter de dijk heb je een strandje, je pakt makkelijk de boot naar Borkum en in 20 minuten ben je via de Eemshavenweg in Groningen. Mijn ouders in Warffum doen er langer over om in de stad te komen. Het verbaast ons als mensen niet van Oudeschip houden. Ook onze kinderen voelen zich hier thuis. Ofschoon het praktischer zou zijn om elders te wonen. Onze dochter van 12 zit in Groningen op school, onze zoon van 6 in Middelstum.´

Hallo, hallo, wie ben jij?

Met de oprukkende Eemshaven zijn ze niet blij. Toch willen ze het positief zien. Vita: ´De uitbreiding kunnen we waarschijnlijk niet tegenhouden. Dan moet je er het beste van maken. In samenspraak ervoor zorgen dat er geen zware industrie komt en dat het dorp ervan profiteert.´

In de studio achter hun huis werken ze aan de tweede album van RD (de initialen van René, op zijn Engels uitgesproken). ´Elke dag besteden we het eerste uur aan ons nieuwe album. Dat hebben we afgesproken omdat je voor een klant hard aan de bak gaat, maar je dat voor jezelf minder snel doet. Op deze manier dwingen wij onszelf.´

´Hallo, hallo, wie ben jij?´ klinkt plots een heldere kinderstem. We hebben een beller. Het blijkt Vita´s smartphone. René heeft een ringtone gemaakt van het zinnetje dat hun toen 2-jarige dochter sprak.

Het eerste album van RD – Sum of its parts – verscheen in 2019. Een instrumentale plaat, een mengeling van diverse muziekstijlen als rock en jazz. De verkoop van cd´s en albums hield niet over, maar via Spotify werden de nummers toch 10.000 keer gestreamd. Kassa, zou je zeggen. Het leverde hun welgeteld 2,70 euro op.

Vita: ´Toetsenist Coen Molenaar stelde voor om er met de hele band één patatje van te gaan kopen, zonder mayonaise. Ach, wij zien dit als exposure. Een bassist uit Spanje kwam zelfs met het verzoek om bladmuziek. Toch een leuk idee dat er nu in dat land iemand zit te studeren op onze nummers.´

Voor het nieuwe album hebben ze inmiddels zes nummers geschreven. Op 1 en 2 november zijn de eerste opnames in Studio Het Atelier in Weiteveen onder leiding van Frans Vollink, tevens de bassist. Niels Voskuil (drums) en toetsenist Coen zijn eveneens opnieuw van de partij. René speelt de gitaarpartijen in en Vita neemt de zang voor haar rekening. Ze denken dat het nog wel tot eind 2022 kan duren voordat het album verschijnt.

René is een veelzijdig muzikant. Gitaar (akoestisch, bas, elektrisch) is zijn specialiteit. Toetsen en drums doet-ie ook, maar naar eigen zeggen op bescheiden niveau.

´Ik heb nog drie jaar gitaarles gegeven in Oudeschip. Maar ik verloor het plezier erin. Je hebt vier categorieën: leerlingen zonder talent en met discipline, met talent en zonder discipline en die zonder en met beide vaardigheden. Die laatste groep is zeldzaam, misschien 1 procent van de leerlingen.´

Harm, man met machtig mooi VW-busje

Meer dan genoeg aanspraak heeft Harm Heethuis als hij aan het vissen is. Dat is niet zo vreemd als je in het bezit bent van een Volkswagen T2B uit 1977.

Harm is er zuinig op, maar tijdens oldtimerritten mag iedereen die dat graag wil even plaatsnemen in zijn busje. ´Er komen geen hekken omheen met een bordje Niet aankomen.´

Lees verder “Harm, man met machtig mooi VW-busje”

Water stukje schoner na laatste tochtje met Diva

Diva op de met kroos bedekte Eenrumermaar. Harm, Bix en Denny staan. Thea en Anneke schuilen onder de overkapping voor de regen.

De vlet Diva gaat zaterdag de winterstalling in. Traditioneel halen de eigenaren, een vriendenclubje, tijdens de laatste tocht van het seizoen zwerfafval uit het water.

Vlak voor vertrek bepalen Denny en Thea Pelupessy, Harm en Anneke Post, en Bix Jacobse woensdagochtend waar ze de lunch zullen nuttigen. Ze zijn er snel uit omdat slechts een beperkt aantal horecazaken open is en varen via Schouwerzijl vanwege een stremming niet kan. Het wordt Abrahams Mosterdmakerij & Restaurant in Eenrum. Daarmee ligt de route vast: Winsum-Eenrum vice versa.

Lees verder “Water stukje schoner na laatste tochtje met Diva”

Louwrens verkocht zijn huis en woont sindsdien op een boot

Louwrens Haaima verkocht vorig jaar zijn vrijstaande woning in Zandeweer om kleiner te gaan wonen. Niet in een huis, maar op zijn boot Breehorn. En waarschijnlijk vanaf komend voorjaar in een camper. Leve de vrijheid!

In jachthaven Hunzegat in Zoutkamp brengt Louwrens de meeste tijd van het jaar door. Een mooie uitvalsbasis, vlak bij het Lauwersmeer en het Reitdiep. Een kamer in villa Zuiderhorn in Warffum houdt hij aan als vast (post)adres.

Lees verder “Louwrens verkocht zijn huis en woont sindsdien op een boot”

Ben the Banjoman blaast even uit

Ben the Banjoman heeft een korte pauze ingelast, na anderhalf uur rondhobbelen door het centrum van Winsum met countrymuziek en Nederlandstalige meezingers.

Tegen 1 uur bezet hij de meterkast op de hoek van de Onderdendamsterweg/Schoolstraat, zijn werkattributen – een paard en banjo – naast zich. In de hand een fles appel-vlierbessensap. ´Heerlijk, de kaasboer gaf me deze delicatesse toen ik voor zijn Kaas-Notenhuysch speelde.´

Huib uit Epe gaat schuil achter Ben the Banjoman, zijn zelfbedachte creatie waarmee hij in het hele land optreedt en zijn brood verdient. Al sinds zijn middelbareschooltijd en dat is voor de veertiger een flink aantal jaren geleden.

´Het blijft leuk om mensen in een leuke stemming te brengen. Daar krijg je zelf een positief gevoel van. De reacties zijn vrijwel altijd positief. Grapjes worden ook uitgehaald. Dan schuiven bezoekers het paard een suikerklontje tussen de tanden bijvoorbeeld. Kinderen geven hem geregeld een aai over de neus, maar vaak kijken ze eerst even de kat uit de boom.´

Ben the Banjoman hobbelde er wel rond. The show must go on hè!

Covers zingt de Veluwenaar, zichzelf begeleidend op de banjo. Na de optredendip vorig jaar – corona immers – is hij weer steeds vaker te vinden in winkelcentra en op braderieën en markten.

´Soms is het best vermoeiend als je grote speeloppervlakte moet bestrijken en vele kilometers aflegt. Dat voel je echt wel aan het eind van de middag.´

Winsum is voor hem geen onbekend terrein, Promotie Winsum nodigde hem al vaker uit. ´De grootste ronde door het dorp heb ik al gehad, straks speel ik nog op het bedrijventerrein. Rond een uur of drie zit mijn optreden erop.´

Het weer is perfect voor hem, droog en niet te warm. ´Ik was twee jaar geleden op een braderie waar vanwege de hitte – het was bijna 40 graden – nauwelijks meer bezoekers rondliepen. Maar Ben the Banjoman hobbelde er wel rond. The show must go on hè!´

Plezier op Schier voor tweedeklassers HHC

Vooral Hogelandsters zijn deze zonnige najaarsdag te vinden op het strand aan het einde van de Badweg. De tweedeklassers van Het Hogeland College in Warffum hebben op Schiermonnikoog een driedaags kamp.

De 125 leerlingen en begeleidende docenten en tutoren (bovenbouwleerlingen die meehelpen met de organisatie) vermaken zich deze vrijdagochtend met spelletjes als weerwolven en voetballen. Anderen kiezen ervoor om pootje te baden of te chillen.

Het gezelschap verblijft in twee kampeerboerderijen. Om twaalf uur stappen ze op hun rode huurfietsen om hun bagage op te halen. De boot naar Lauwersoog vertrekt om half twee.

Krista Werensteijn, docent natuurkunde techniek en mentorcoach van klas 2, is tevreden over het verloop van het kamp. ´Alles loopt op rolletjes. De groep is heel positief, je hoort geen geklaag en iedereen helpt mee. En het weer is natuurlijk fantastisch.´

Krista heeft vaker met het bijltje gehakt, eerst bij Terra Winsum en de laatste zes jaar bij HHC. ´Meestal denk je van tevoren: dat wordt weinig nachtrust en de hele dag aanstaan – van ´s morgens vroeg tot ´s avonds laat en zelfs ´s nachts. Met dit kamp valt het reuze mee, ik ben gewoon fit.´

Traditioneel houdt de havo-vwo-school op Schier het kennismakingskamp voor eersteklassers, met als vaste onderdelen een kampvuur op het strand en een bonte avond. De pandemie dwong vorig jaar tot een alternatief programma. Maar, luidt een oud gezegde, wat in het vat zit, verzuurt niet.

Remon haalt in Zuurdijk het maximale uit de tijd

Tijdens het vertellen is hij erg enthousiast. Het is bijna niet voor te stellen dat dezelfde Remon Franssen (60) stilletjes uren zoet is met de bouw van kerken. Modelbouw welteverstaan.

´Ik ben niet de rustigste man ter wereld. Zeker als ik passie voor iets heb, kan ik wel eens druk overkomen. Dan moet de emotie eruit! Mensen denken dat ik thuis de hele dag als een gek door het huis ren. Dat is niet zo. Wel ren ik drie keer per week een rondje om het dorp.´

Lees verder “Remon haalt in Zuurdijk het maximale uit de tijd”

Jos loopt het Pieterpad met een zelfgebouwde kar

´Het is uit nood geboren´, zegt Jos Wismans (67). Samen met zijn kleinzoon Jitse Tunnissen (17) loopt Jos het Pieterpad met een flinke wandelkar. Met daarin onder meer een zijn kampeeruitrusting, kleding en levensmiddelen.

´In 2015 ben ik van de ladder gevallen. Ik was bezig met de belettering op de gevel van het kinderdagverblijf waar ik als conciërge werkte. Daarna heb ik nooit meer kunnen werken.´

Lees verder “Jos loopt het Pieterpad met een zelfgebouwde kar”