Auteur: De Fietser

Hij had er genoeg van, het wilde niet meer. Op 1 januari 2022 zou Herman Raangs (90) stoppen met de verkoop van diervoeders. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Zijn zaak is weer gewoon open. Zoals de afgelopen 65 jaar.

´Ik at niet meer, sliep niet meer en kon niks meer nadat ik besloten had te stoppen. Ik werd er knettergek van. Dit is niet goed, dacht ik. Het was toch niet zo´n goed idee. Op 5 januari heb ik een nieuwe vracht diervoeders besteld bij Arie Blok in Woerden, sinds 6 januari ben ik weer open.´

´Open´ vermeldt inderdaad het bordje op zijn schuur aan de Kerkstraat in Wehe-den Hoorn. Maar ook als het bordje ontbreekt kun je er terecht. De zaak is nooit gesloten, zegt Herman onder het genot van een kop koffie in zijn keuken waar de kachel flink zijn best doet.

´Alle dagen ben ik geopend, dag en nacht. Het eerst wat ik ´s morgens doe, is de krant uit de bus halen en lezen. De klanten komen op den duur vanzelf. Vakantie ken ik niet. Toen de kinderen klein waren ben ik een weekje naar Ameland geweest, dat niet weer. Er is geen betere plek dan thuis, vervelen doe ik me nooit.´

Ja man, zo gaat Japie naar de bliksem

´Er komen wel steeds minder klanten. Ze gaan dood en daar komt niemand voor terug. Ook speelt mee dat er minder kippen en konijnen gehouden worden. Kippenhouders stoppen ermee omdat hun dieren worden opgevreten door steenmarters. Konijnenfokkers zijn er steeds minder. Ja man, zo gaat Japie naar de bliksem.´

De oude baas gaat dus door. Totdat hij erbij neervalt.
Dat is al gebeurd. Tot twee keer toe; een hartstilstand. ´Ik had geluk dat ik zelf weer bij mijn positieven kwam. Net nadat ze een vracht diervoeders gebracht hadden, kreeg ik een hartstilstand en klapte voorover. Ik wilde niet direct naar het ziekenhuis, de vracht moest eerst op zijn plek. De volgende dag ben ik naar de stad gegaan.´

De winkelbel gaat. Een klant. Esso Wichers uit Winsum heeft een nieuwe voorraad kippenvoer nodig. Herman helpt zijn vroegere dorpsgenoot die blij is dat-ie terecht kan op zijn vertrouwde adresje.

Als twintiger begon Herman H.L. Raangs Diervoeders. Eerder hielp hij zijn vader in diens malerij en met het venten van pap. ´Als 14-jarige werd ik volop aan het werk gezet. Ik werd door mijn ouders niet gespaard. Tegenwoordig is dat anders, de meesten zijn zo lui als wat.´

Herman is al een halve eeuw weduwnaar. Zijn vrouw Ebeltje (Groothuis) stierf op 40-jarige leeftijd als gevolg van kanker. ´Met twee jonge kinderen bleef ik achter. Maar ik ging nooit bij hen weg, ze hebben het goed gehad bij mij.´

Wederom klinkt de winkelbel. Dorpsgenoot Mike Kies (23) stapt de keuken binnen. Dagelijks komt hij buurten. En eten, want bij Herman is het de zoete inval. En Mike helpt vaak mee, net als Hermans dochter Grietje en kleindochter Sara.

´De aardappels heb ik al geschild, de gehaktballen staan op het vuur. We eten hier vaak met vijf, zes man. Ik ben een aparte, alles kan hier´, zegt Herman lachend.

Mike: ´Ik kom hier al jaren. Vroeger op mijn fietsje, om maden te halen voor het vissen. Herman had naast zijn diervoeders een hengelsportafdeling.´

Herman: ´Daar heb ik goede zaken mee gedaan. Met een tweedaagse show in mijn schuur verdiende ik ooit 10.000 gulden. Een jaar of drie geleden ben ik met de hengelspullen gestopt. Met maden ben ik een tijdje doorgegaan, totdat ik meer dan de helft kon weggooien omdat ze niet op tijd verkocht werden en verpopten. Zo´n veertig jaar was ik sponsor van de jeugdviswedstrijd om de Herman Raangs Bokaal.´

Mike begrijpt heel goed waarom Herman zijn handel weer heeft opgepakt. ´Het was echt sneu. Herman liep in december met zijn ziel onder zijn arm. Alles zou voor hem wegvallen hè. En iedereen om hem heen had er een slecht gevoel bij.´
Herman: ´Maar chagrijnig was ik niet. Dat ben ik nooit.´

Klanten kunnen de diervoeders bij hem afhalen. Bezorgen is ook mogelijk. Die taak heeft Grietje op zich genomen. Vroeger reed Herman zelf met zijn bestelwagen langs de klanten om de bestellingen af te leveren. ´Ik ventte en stond met diervoeders op markten in de omgeving. Mijn centen heb ik vooral op markten verdiend.´

Tussen de middag neemt Herman altijd plaats in zijn stoel in de woonkamer. De stoel ernaast is voor Diva. ´Slapen doe ik niet, alleen prakkiseren. Diva slaapt wel, ik kan me geen betere vriendin wensen. Ik moet geen vrouw meer om me heen hebben, dat is niks waard. Die zou direct zeggen: Herman, er moet een nieuwe keuken komen en dat soort dingen. Ik heb wel een vriendin, op Ameland. Elk jaar sturen we elkaar een kaartje met de jaarwisseling. Meer niet.´

Kortom, Heman is content met zoals het nu gaat. ´Ik heb nooit ellende en wil dat ook niet. Ik ben hartstikke tevreden. Wat heb ik nog te wensen als 90-jarige? Ja, 91 worden in mei.´

Bij het afscheid van de krasse negentiger komt Joke Ritsema aangewandeld. De trouwe klant komt voor vogelvoer voor in haar tuin. Ze steekt haar enthousiasme niet onder stoelen of banken: ´Geweldig Herman dat je doorgaat!´

Waar zelden leven is te bespeuren, is het deze woensdag in het najaar relatief druk. Drie mannen zijn aan het werk bij poldergemaal Oude Weer aan de Kievesterweg in Rasquert.

Stadjer Lesley Emmens en de Middelstummers Guus Poel en Nick Bleuming vervangen de motor. ´We hebben een moderne motor geïnstalleerd die energiezuiniger is en beter aan te sturen. En de schakelkast hebben we vervangen´, vertelt Lesley.

Lees “Een klus voor Lesley, Guus & Nick bij gemaal Oude Weer” verder