Een man met een gitaar wandelt tussen Eenrum en Pieterburen, af en toe een riedeltje spelend.
Luboš is de naam. Een vrolijke 32-jarige Tsjech die huis en haard verlaten heeft om als vrije vogel door Europa te reizen. Deels te voet, deels liftend.
´Ik ben op weg naar bakkerij Stoet in Pieterburen. Daan Voermans help ik met bakken en schoonmaken. Wandelen vind ik heerlijk, het levert je zoveel verrassende contacten op.´
Terwijl de Tsjech het zegt, passeert luid toeterend een auto. ´Kijk, dit is toch geweldig?´
Mieke, Ben, Maikel en Max doen buikoefeningen ter afsluiting van de bootcamp.
Rockmuziek uit de jaren 80 klinkt op een woensdag achter boerderij Nieuw Bromo bij Hornhuizen. Vier mensen sporten op het erf op het ritme van onder meer Eye of the Tiger en Burning Heart van de band Survivor.
Onder leiding van Maikel van Vastenhoven van de Inspiratieplek uit Ulrum doen Max, Ben en Mieke gevarieerde oefeningen, van touwtjespringen tot gewichtheffen.
Ter afsluiting van de dip maken Harma (links) en Pien een selfie.
Twee oudere vrouwen die van een afstandje toekijken weten het zeker. Dippen in het Winsumerdiep, in december? ´We moeten er niet aan denken!´
Harma Oosterheerd (40) en P(aul)ien Kuik-Pannekoek (37) zijn een andere mening toegedaan. ´Van een uitdaging houd ik wel en het is goed voor je lijf´, zegt Pien. ´Het geeft een kick. Doodeng is het, maar hartstikke lekker.´
Bijna elke woensdagmorgen in de wintermaanden dippen ze, zolang er geen ijs ligt. Ze wandelen (Harma vanaf Blauwborg, Paulien vanaf de Schilligehamsterweg) naar de Reitdiepstraat. Het ritueel daar duurt een minuut of twintig.
De poes is op Catharina Doornbos gaan zitten. Die sport onverstoorbaar door.
Sportieve Usquerders komen elke dinsdagmiddag bij elkaar in het centrum van het dorp om een uur lang samen te fitnessen onder leiding van Magriet Taselaar-Vegter.
Tegen twee uur melden ze zich bij de speeltoestellen, tegenover het dorpshuis en naast het trainingsveld van voetbalvereniging Usquert.
Zeker één keer per week maakt Wilte Everts (68) een ronde door Winsum met Evert, zijn vader van 93. Die heeft dementie en woont sinds twee jaar in De Twaalf Hoven. Even mee met vader en zoon op een zonnige herfstdag. Wilte: ´Heerlijk een uurtje eruit en bewegen´.
Evert Everts, prachtige naam. Twee kleinzoons zijn naar hem vernoemd.
Een enthousiaste begroeting volgt bij de ingang van het verpleeghuis. De 90-plusser zwaait vriendelijk lachend vanuit zijn rolstoel. Praten doet hij weinig meer. ´We zijn net terug van vakantie en moesten helaas constateren dat de situatie verder is verslechterd´, zegt Wilte.
Een bakfiets met twee zonnepanelen valt op. Merkt ook Patrick Swanenberg (46) uit Gassel, bij Cuijk. Aanspraak genoeg in september tijdens zijn ronde door Nederland, zoals bij buurtschap Hekkum.
De panelen zijn niet bedoeld voor zijn elektrische fiets, zoals velen ten onrechte denken. ´Ik heb diabetes, type 1. Op warme dagen wordt de insuline te heet. Daarom heb ik een koelkastje in mijn bakfiets. De kleinste koeler die er te krijgen is. De panelen wekken de stroom daarvoor op.´
´Je merkt het pas na twee dagen dat insuline niet werkt. Dat moet je voorkomen. Dit biedt mij de zekerheid dat de insuline altijd op de juiste temperatuur is.´
Vorig jaar liep de Brabander het Pieterpad met dezelfde panelen op een loopkar, die hij net als de bak zelf maakte.
Hij volgt dit jaar zoveel mogelijk het Fietserpad, het Pieterpad voor fietsers. ´Ik ben in Cuyk begonnen. Ik overnacht op natuurcampings. De kampeerspullen heb ik bij me. Ik kom nu van Noordlaren en mijn reisbestemming vandaag is Schiermonnikoog.´
´Ik maak een kleine tussenstop in Mensingeweer bij mensen bij wie ik vorig jaar in de tuin mocht kamperen. Even gedag zeggen. Daarna fiets ik naar de dijk achter Pieterburen. Als ik de dijk blijf volgen, kom ik vanzelf in Lauwersoog terecht.´
Hoe de reis er na Schiermonnikoog uitziet, weet hij nog niet. ´Het was mijn bedoeling om alle Waddeneilanden te bezoeken, maar dat wordt hem waarschijnlijk niet. Ik zie wel hoe mijn terugreis eruitziet.´
Suikerziekte bepaalt al ruim twintig jaar voor een belangrijk deel zijn leven. ´Het sloopt je langzaam, je lichaam lijdt eronder. Ik laat mij er echter niet door afremmen. Maar 24/7 ben je er eigenlijk mee bezig: eet ik genoeg, te weinig, wat eet ik, vergeet de insuline niet. In Australië ging het een keer mis toen de insuline te heet was geworden.´
Patrick geniet van zijn tochten die hij als medicijn beschouwt om staande te blijven. ´Ze halen je uit de dagelijkse sleur, dat is belangrijk.´
Na een fikse regenbui breekt op een maandagmorgen in september de zon even door. Juist op dat moment passeert de Najade het dorp Schouwerzijl. Wat een fraai schouwspel!
De Najade is de klipper (anno 1897) van Janet Frieling en Hans Vlasbloem uit Houwerzijl.
Een vrouw bepakt en bezakt, vergezeld van een meisje op een loopfiets en een hond op het fietspad tussen Winsum en Garnwerd. Het zal toch niet?
´Ja, we lopen het Pieterpad´, zegt de vrolijke Lianne Pot-Kruit (31). ´Helemaal, van Pieterburen tot de Sint Pietersberg. Is de bedoeling hè… Ik zie het als een groot avontuur. Hoelang we erover doen: geen idee en kan mij niks schelen. Ik loop met hen, ik pas me helemaal aan.´
