Op een campingstoel zit hij in de luwte van het balkenhuisje op de dijk in Garnwerd. Jan Albert Buiskool schildert dinsdagmorgen met olieverf het aan de overzijde van het Reitdiep gelegen café-restaurant Hammingh.
Een dag eerder was de amateurschilder ook al in Garnwerd. ´Dat was geen succes, er was te veel tegenlicht. Vandaag zijn de omstandigheden beter.´
Lees “Jan Albert schildert café Hammingh voor boekje” verderDe kleuren veranderen continu door het zonlicht
Bedrijvigheid alom woensdagmorgen op het terrein van Watersportvereniging Onderdendam, waar een aantal bootbezitters onderhoud plegen aan hun vaartuig. Ben Deekens schuurt de roefraampjes van zijn Castor, een varend monument uit 1925. ´Zaterdags is het hier pas echt druk.´
´De Castor is een bakdekkruiser met koffer, 9,5 meter lang. Als we gaan slapen, duiken we dus echt de koffer in. We (Ben en zijn vrouw Stien) hebben hem 42 jaar geleden gekocht. Sinds 1999 ligt de boot in Onderdendam.´
De Ten Boerster is lid van de Oude Glorie, een vereniging van booteigenaren met als doel het behoud van authentieke historische motorjachten van vóór 1945. ´We hebben 120 leden, hoofdzakelijk afkomstig uit Nederland maar er zijn ook enkele Belgen bij. Eens in de vijf jaar komen we bij elkaar, afgelopen zomer was er een lustrumbijeenkomst in Leeuwarden. De vereniging vergrijst. Jongeren hebben helaas weinig belangstelling voor varend erfgoed.´
Tijdens de lenteachtige februaridagen is de oud-buschauffeur begonnen met het jaarlijkse onderhoud. ´Daar gaan heel wat uren in zitten. Nu helemaal omdat ik vorig seizoen een verkeerde houtbeits heb gebruikt. Dat was mij helaas geadviseerd. Alles moet eraf en opnieuw gelakt worden om de boot weer in originele staat te krijgen´, vertelt Ben, terwijl hij de schuurmachine pakt. Voor het mahoniehout waar hij met de machine niet bij kan, ligt de verfkrabber klaar. De onderkant van de Castor zit al in de nieuwe lak.
Lees “Ben maakt varend monument Castor klaar voor nieuw seizoen” verderKoop een boot, werk je dood. Dat gezegde gaat voor ons niet op
´Wat wij doen is te vergelijken met een dierenasiel of met het Zeehondencentrum Pieterburen. Alleen vangen wij verdwaalde postduiven op´, vertelt Klaas-Jan Nienhuis (82).
Hij heeft al jaren in Eenrum een zogeheten centraal hok voor opvang van postduiven van de Nederlandse Postduivenhouders Organisatie (NPO). Zijn vrouw Jantje helpt hem waar nodig. ´In het hele land zijn er misschien dertig opvangadressen. De meeste zitten in het Zuiden, waar de duivensport populair is. Dit is het enige hok op het Hogeland. In het Noorden neemt de belangstelling voor de duivensport door de vergrijzing af. Je ziet nauwelijks leden jonger dan 50 jaar.´
Lees “Opvangen van verdwaalde postduiven hobby van 82-jarige Klaas-Jan” verderBord in tuin werkt kennelijk goed
Te midden van 22 jongvolwassenen maakt Derk de Vries zaterdag zijn meters op het voetbalveld. Zijn grijze haren wapperen in de stormachtige wind, zijn tenue geeft nog wat kleur aan deze grijze dag. Vier keer zo oud is hij als de voetballers, zou hun opa kunnen zijn. Sterker nog, hij ís de opa van een speler, van Dani Nubé.
Derk is met zijn 72 jaar de oudste scheidsrechter van de voetbalvereniging Winsum.
´Als je maar goed de diagonaal loopt, kun je wel twee wedstrijden achter elkaar fluiten, hebben ze me vroeger op de cursus geleerd. Dat probeer ik nog zoveel mogelijk toe te passen. Na afloop van een wedstrijd ben ik ook niet moe.´
De jongen bleef maar commentaar geven. Op den duur houdt het op
Derk fluit op het sportpark aan de Schouwerzijlsterweg de competitiewedstrijd tussen Winsum 19-3 en Helpman 19-2. ´Winsum 19-3 en Winsum 7 zijn mijn vaste teams. Al hun thuiswedstrijden fluit ik. En als er een keer tussendoor een scheidsrechter ontbreekt bij een ander team doe ik die wedstrijd er gewoon bij.´
Het duel eindigt in een 1-3 zege voor de Stadjers. ´Jammer dat ik die jongen van Helpman vlak voor het einde een tijdstraf moest geven. Hij bleef maar commentaar geven. Op den duur houdt het op.´
Lees “Derk ´hier heb je mijn fluit, doe jij het maar´ de Vries gaat door zolang hij er plezier in heeft” verderHet grappige is dat Derk op het veld doet alsof hij thuis is bij zijn Elly: hij praat zo plat als het maar kan
Ze zijn een levende attractie, de drie alpaca´s die Rieks (69) en Livonne (67) van der Veen bij hun woning in Baflo hebben lopen. ´Vaak stoppen automobilisten, fietsers of wandelaars om ze te bekijken.´
Cheeka (11), Joy (8) en Jessie (5) bivakkeren naast de woning, op een ruim veld voorzien van overkapping, stro-opslag en een voederbak. ´Alleen gras eten is niet goed voor hun spijsvertering. Bijvoeren is nodig. In de wintermaanden houden we ze binnen, anders vertrappen ze het gras en wordt het een bende. Voor de temperatuur hoeft dat zeker niet, ze kunnen tegen 40 graden onder nul.´
Het is hartverscheurend om afscheid van ze te nemen
Rieks houdt zich bezig met de verzorging van de van oorsprong Zuid-Amerikaanse dieren, voor Livonne is het vooral genieten van hun aanwezigheid. ´We hebben ook gefokt met de alpaca´s. In totaal hebben we zes verkocht, maar dat zijn zeker geen leuke momenten. Een veulentje moet tien maanden bij de moeder blijven en je gaat je hechten aan de dieren. Hartverscheurend om dan afscheid van ze te nemen.´
Dat en twee keer de vervelende ervaring van een doodgeboren veulentje maakten dat de eigenaren het fokken op een lager pitje hebben gezet. ´Misschien dat we het in de toekomst weer proberen.´
Twee maanden na de pensionering van Rieks als buitendienstmedewerker bij de gemeente Winsum verschenen acht jaar geleden de alpaca´s aan de Tinallingerweg. ´We dachten al twee jaar na om uit hobby alpaca´s te houden, hadden er ook al veel over gelezen. We waren helemaal verkocht toen we een open dag van de alpacaboerderij in Westerlee bezochten. Daar hebben we later drie gekocht, waaronder Cheeka en dochter Joy. Cheeka´s dochter Jessie is hier geboren.´
Lees “Rieks en Livonne zijn dol op hun alpaca´s (en nemen de fluimen voor lief)” verderAf en toe krijg ik een klodder in mijn gezicht. Zit mijn bril er helemaal onder
Een Citroën staat op een zaterdag even na het middaguur langs de Onderdendamsterweg, 500 meter buiten Winsum. Vanuit het autoraampje aan de passagierskant tuurt Harry Blijleven door een telescoop naar een groep knobbelzwanen in het land. ´Het zijn er 52, van 17 heb ik inmiddels de gegevens afgelezen van de kleurringen en van 2 van de halsband´, zegt de vogelaar.
´Het zijn jonge zwanen, verstoten door hun familie. Ik schat dat ze allemaal tussen de 1 en 3 jaar oud zijn. Enkele zwanen uit deze groep heb ik kortgeleden gespot bij Warffum. Je weet hoe dat gaat. Een groepje van vier, vijf zwanen vindt de boer niet erg, maar worden het er tientallen dan verjaagt hij ze op den duur. Rijdt-ie bijvoorbeeld even met de trekker het land op.´
Knobbelzwanen zijn leuke, sierlijke beesten
Dirk (Johannes) Ronda zou er toch moeten zijn. Zijn auto staat voor het hek, de schuurdeur staat open. Naar binnen dan maar. De kippen maken dat ze wegkomen. ´Hier ben ik!´ Dirk zit op een stoeltje in de hoek van de schuur. Kijken, rusten en genieten.
De 74-jarige Winsumer is alle dagen in zijn paradijsje aan de Schouwerzijlsterweg te vinden. Heeft daar bij de rioolwaterzuivering 11 schapen, 1 ram, 5 kippen en 1 haan lopen. Vroeg in de ochtend en in de namiddag verzorgt hij de dieren. Al veertig jaar, het was al zijn domein voordat de zuivering er was. Meerdere liefhebbers hadden daar indertijd een lap grond met een schuurtje. Derk (Hazekamp) en Dirk zijn de enige overgeblevenen.
Lees “Dirk geniet alle dagen van zijn paradijsje” verderHet waterschap heeft er geen omkijken naar
Stephan Jullens (47) uit Winsum rijdt rond in een voertuig dat in het oog springt, een brandweerbus uit 1978. ´Het is de manschappenwagen geweest van de vrijwillige brandweer in Haibach, Oostenrijk. Waarschijnlijk werd de bluswagen eraan vastgekoppeld.´
´Het is zo machtig mooi! Matrasjes mee, ergens heen tuffen en daar een tijdje bivakkeren. We kunnen er met het hele gezin (vijf personen) in. Zo´n bus geeft een gevoel van ultieme vrijheid. Dat had ik ook met mijn Volkswagenbusje, mijn eerste auto. Een T2, je weet wel, zo´n hippiebusje.´
Schuddend als in een cakewalk rijden we over de klinkers van de Nieuwstraat
Een stukje rijden dan maar, naar Schouwerzijl. Stephan heeft de bus altijd bij de Jeneverbrug staan. Zoon Rune (11) is ook ingestapt. Direct wegrijden is er niet bij, het starten kost even tijd. Na een minuutje gaan we schuddend als in een cakewalk over de klinkers van de Nieuwstraat. Op asfalt voelt het gelukkig een stuk comfortabeler.
´Ik zag deze bus in 2013 langs de kant van de weg staan bij garagebedrijf Kramer in Uithuizen. Groen uitgeslagen van de algen. Ik was er wel nieuwsgierig naar. De uitlaat was kapot, verder was alles prima, zei de garagehouder. Het was echt een koopje.´
Lees “Brandweerbus uit Oostenrijk bezorgt Stephan het ultieme gevoel van vrijheid” verderSoms voel ik me net Sinterklaas
Hij heeft een uurtje over, het is zonnig en dus is Klaas Boneschansker met zijn metaaldetector in de weer bij Groot Maarslag. ´Je moet er wel feeling voor hebben, een mooie zwaai hebben.´ En nee, voor het geld doet de Leenster het niet. ´Als ik dat zou doen, had ik nu bij de voedselbank gelopen. Het is puur hobby.´
Amateurarcheologie vindt de 46-jarige eigenaar van een dakdekkersbedrijf al zeven jaar een mooie bezigheid. ´Het meeste wat je vindt is rommel. Oude spijkers, dat soort spul.´ Een tel later hoort hij aan de piep dat er weleens iets bijzonders zou kunnen liggen. Hij graaft en haalt de minidetector erbij. Ontdaan van de klei blijkt de vondst toch ijzer. ´Mmm, waarschijnlijk een roestige spijker.´
Dat het ook anders kan, bewijzen foto´s op zijn smartphone. ´Kijk, dit is een zilveren kruisje van 3,3 bij 2 centimeter. Was volledig verwrongen toen ik het vond, waarschijnlijk is het een of meerdere keren geraakt door een ploeg. Ik heb het laten restaureren. Deskundigen kunnen het tot dusverre niet thuisbrengen.´
Lees “Klaas is op pad met de metaaldetector, want hij heeft toch een uurtje over” verder´Ik heb in al die jaren 90 mantelspelden gevonden. Ik ga nu op zoek naar nummer 91´
Een fiets aangeboden krijgen als je door het centrum van Winsum fietst, dat moet een zeldzaamheid zijn. Donderdagmorgen was het raak. ´Fiets kopen meneer? 20 euro, je moet zelf het slot openbreken!´
Een duister zaakje? Welnee, Joas Knol (14) en Lars van der Hoeven (11) vissen in het Winsumerdiep, naast De Boog en café J&A. Joas met een dreghaak, Lars met een magneet. Binnen vijf minuten hadden ze al een oude damesfiets te pakken. En de Gazelle bieden ze aan iedere passant aan. Zo ook aan vier Pieterpadlopers, die de humor er wel van kunnen inzien en lachend hun weg vervolgen.
Lees “´Fiets kopen, meneer? 20 euro! Slot zelf openbreken!´” verderWe gaan ermee naar de oudijzerboer, hopelijk levert het nog een beetje op
