´Kijk, in dit schilderij zie ik mezelf.´
In de gang bij Ineke en Henk Wolters in Winsum hangt niet zonder reden Turbo van Marius van Dokkum. Een fietsster op leeftijd sjeest met hoge snelheid een voorrangsweg op, overdreven haar hand uitstekend. Twee heren op een bankje slaan het tafereel gade.
Als verpleegkundige in de wijk fietst de vrolijke Ineke al 40 jaar lang met hoge snelheid door Winsum, van adres naar adres, door weer en wind.
´Ik fiets sowieso graag, omdat dat goed is voor mijn conditie, weerstand en gezondheid. Ik zie mensen vaak denken: daar gaat ze weer. Mijn hand steek ik altijd overduidelijk uit, want ik ben bang voor ongelukken. Tijdens het fietsen word ik geregeld aangehouden door onder anderen mantelzorgers om even iets te overleggen.´
Per 1 april (paasmaandag) stopt de geboren Friezin bij TSN Zorg en dat is geen grap. ´Officieel ga ik per 1 januari 2025 eruit, maar ik heb nog zoveel verlof- en overuren staan dat het nu al zover is. Eigen schuld hoor, door mijn enthousiasme was ik altijd bereid om bij te springen als collega´s uitvielen.´
Al haar cliënten heeft ze een persoonlijke kaart gegeven met een prachtige actiefoto. Voor haar (oud-)collega´s is er op 11 april een afscheidsreceptie.
Is ze blij dat het erop zit? ´Nee, dat kan ik niet zeggen. Ik heb altijd met veel plezier gewerkt, tot op het laatste moment. Mijn leven is zorgen voor de medemens, dat doe ik al 48 jaar: 2 jaar opleiding voor ziekenverzorging in Wolvega, 6 jaar verpleeghuis De Twaalf Hoven en 40 jaar thuiszorg.´
´Door de vergrijzing komen we steeds meer mensen tegen met dementie, de ziekte van Parkinson, diabetes, open benen en met een beperking door een beroerte. Ook het verzorgen van terminale patiënten is betekenisvol werk. Hierbij kunnen we niet zonder mantelzorg. Je kunt dan echt veel voor je medemens betekenen.´
´We streven naar zelfredzaamheid, dat is het allerbelangrijkste. Mensen instructies en hulpmiddelen geven zodat ze zelfstandig kunnen blijven wonen. Dat is goed voor hun eigenwaarde en voorkomt dat de zorg onbetaalbaar wordt.´
´Als ik terugkijk is de tijd voorbijgevlogen. Mijn werk was altijd mijn hobby. Ik heb heel veel geluk gehad dat ik altijd gezond ben gebleven, anders had ik het niet gekund. Ik ben een bevoorrecht mens.´
Humor en theater zijn belangrijk in mijn vak
´Ik ben bijna 65 jaar, ik merk wel dat het fysiek en mentaal zwaarder wordt. Je ervaart meer stress. Laatst nog liep ik een halfuur achter op het schema, doordat een cliënt gevallen was. Anderen moeten dan wachten. Dan zeg ik goedemiddag tegen cliënten bij wie ik later kom, terwijl het nog geen half elf is. Dan is het ijs direct gebroken. Humor en theater zijn belangrijk in mijn vak.´
´Om dit werk te kunnen volhouden, moet je leven in balans zijn. Acht uur slapen, acht uur werken, acht uur ontspanning. Je moet goed voor jezelf zorgen. Als je lekker in je vel zit, kun je veel weggeven. Levenservaring komt goed van pas, je moet opgewassen zijn tegen onverwachte situaties. Als je net van school komt en 20 jaar bent, is het een spannend beroep hoor.´
´De werkdruk is in de loop der jaren toegenomen, vooral door de vergrijzing en
wetgeving/regeldruk. Met minder personeel moet je meer werk doen. Voor de cliënt heb je steeds minder tijd.´
In het begin was Ineke actief tussen Adorp en Warffum. Uiteindelijk werd haar werkgebied alleen het dorp Winsum. ´In Winsum heb ik in enkele families meerdere generaties verzorgd. Onvoorstelbaar. Met veel mensen deel je herinneringen.´
Ineke is nooit chagrijnig, zegt Henk. ´Zij is altijd vrolijk en één brok dynamiek. Nait soezen, deurbroezen is haar motto.´
Ineke: ´Dat zit in de familie. Ik heb een opgeruimd karakter. Mijn tante Feikje, een oud-wijkverpleegster, zei ooit: het is het mooiste beroep dat er is. Maar je moet erom denken Ineke: vrolijk ze allemaal op, want als je afhankelijk wordt, is dat niet iets om vrolijk van te worden.´
´Je krijgt er veel voor terug, daardoor is het dankbaar werk. Als cliënten in de put zitten, bied je een luisterend oor. Zie je ze opleven dan geeft dat een goed gevoel.´
´Ik moet nu eerst op zoek naar wat ik eigenlijk leuk vind. Ik stop in ieder geval definitief in de zorg. Ik zie wel wat op mijn pad komt. Afgelopen week vroeg een vluchteling mij de weg naar het gemeentehuis. Ben met de fiets aan de hand met hem meegelopen. Dat bracht mij op het idee om iets bij Vluchtelingenwerk te gaan doen. Daarnaast was ik vroeger creatief, dat zou ik nu weer kunnen oppakken. Eerst maar even tot rust komen.´
Ineke heeft kortgeleden een elektrische fiets aangeschaft voor de langere tochten. Wandelen en fietsen doet ze graag. Hardlopen is tot haar grote spijt door een chronische blessure definitief verleden tijd.
´Henk is al jaren met pensioen. In mijn werk is hij altijd mijn steun en toeverlaat geweest. We hopen dat we leuke dingen kunnen doen, gezond blijven en samen oud worden.´