Bewoners van de Jan Zijlmasingel in Leens brengen een dag voor de aftrap van het Nederlands voetbalelftal op het EK hun straat in Oranje-stemming.
´We versieren de straat vaker bij speciale gelegenheden, zoals Sint Maarten of de Leensterweek. De saamhorigheid is hier groot´, vertelt Marjan Hoeksema
Lees verder “Jan Zijlmasingel klaar voor Oranje”
Ze zien de dijk bij Noordpolderzijl en daarachter verwachten ze direct de zee. Een tegenvallertje als ze eenmaal op de dijk staan.
Tim Bos legt uit dat het laagwater is en dat je de zee op deze wat heiige dag zelfs niet in de verte kunt zien.
Studenten van de hogere landbouwschool in Dronten maken een, zoals ze het noemen, Toer de Boer. Dat ze op het Hogeland vertoeven, komt door Tim (20). Hij komt uit Eenrum, zijn ouders hebben een akkerbouwbedrijf in Uithuizen.
Lees verder “Lichte teleurstelling: waar is de zee?”
De oude en vernieuwde trein op het station in Warffum. Gaandeweg verdwijnt het Arriva-rood uit het landschap.
Alle Spurts worden gemoderniseerd en in een nieuw blauwgroen jasje gestoken, dat past bij de nieuwe huisstijl van het vervoersbedrijf. Dat gebeurt in fasen, bij een groot deel heeft de metamorfose inmiddels plaatsgevonden.
De achttien nieuwe zogeheten WINK-treinen van Arriva, die sinds kort in Friesland en tussen Groningen en Leeuwarden rijden, hebben dezelfde kleur.
Een wielrenner passeert op de provinciale weg tussen Saaksum en Roodehaan de constructie die melkveehouder Thijs Neutel heeft opgetuigd om zijn land te kunnen bemesten.
Het geklop van de hamer op de beitel klinkt aan de Dijksweg in Houwerzijl. Stephen Beale is aan het werk. In zijn werkplaats maakt hij van eikenhout een arm die aan zijn ladenkast komt. ´Door de kromme vorm heeft de kast wat weg van een oude man. Daarom krijgt-ie een arm met een wandelstok.´
Lees verder “Stephen zit barstensvol ideeën”
Dat valt op! Een man met een skelter in de polder ten noorden van Hornhuizen en in de verre omtrek geen kind te bekennen. Nou ja, eigenlijk is de skelter het kind, zo wordt al snel duidelijk.
Boris Cremers woont in Den Haag en studeert aan de Fotoacademie in Amsterdam. Fotografeer je jeugd, luidt de opdracht van een tussenexamen. Daarom is Boris (46) in Hornhuizen, het dorp waar hij de eerste acht jaar van zijn leven woonde.
Lees verder “Wat doet een man van 46 met een skelter in de polder?”
Jan Vogel heeft wat gas teruggenomen, toch is hij deze lentedag op de begraafplaats in Den Andel te vinden. Net als een jaar geleden.*
Dorpelingen helpen hem inmiddels met het onderhoud. ´Dit jaar maak ik af, indien mogelijk. Dan kijk ik hoe de omstandigheden zijn. Zolang het kan ga ik door, maar aan alles komt een eind.´
Jan (82) onderhield de begraafplaats aan De Streekweg de laatste jaren in zijn uppie. Toen hij 25 jaar geleden begon, was er nog een legertje vrijwilligers actief.
Lees verder “Met wat hulp gaat Jan voorlopig door”
Wat een luxeleventje leiden de honden Dushi en Tyson van Henk toch! Relaxed liggen ze op de kussens voor op zijn bakfiets. Hun baas doet het werk wel.
´Het is een elektrische fiets hoor´, zegt Henk tussen Mensingeweer en Wehe-den Hoorn. ´Maar ik trap wel flink mee, anders haal ik met deze accu Lauwersoog niet. En ik moet op Schiermonnikoog nog een paar kilometer fietsen naar de camping.´
Lees verder “Met de honden naar Schier”
Kunstschilder Gerald Schuil uit Kropswolde is op de laatste zaterdag van mei met twaalf cursisten neergestreken bij Bedum.
Ze schilderen het koolzaadveld van Jan en Corrie de Lange, tussen de NAM-locatie en de spoorlijn Bedum-Sauwerd.
Na twee uurtjes schilderen staat een uitgebreide lunch klaar in de schuur van Jan en Corrie. Terug bij het koolzaadveld bespreekt Gerald de resultaten tot dusverre. Hij laat zien met welke kleine aanpassingen een (nog) beter resultaat kan worden bereikt. Vaak lukt dat met slechts enkele penseelstreken.
De cursisten, allemaal vrouwen trouwens, nemen weer plaats aan de rand van het koolzaadveld om de tips in de praktijk te brengen. Aan het eind van de middag volgt de eindbespreking. Het resultaat stemt Gerald tot tevredenheid.
Binnenkort geeft de oud-Middelstummer (64) een workshop bij het haventje van Noordpolderzijl.
Twee keer belde Omroep MAX. Of ze wilden meedoen aan het tv-programma Bed & Breakfast. Hebben Ernst (*) en Marijke Kuitert-van Lievenoogen netjes voor bedankt. ´Dat gezeur om een ontbrekend spijkertje willen we niet. Alhoewel we van collega´s die eraan meededen weten dat ze het een geweldige week vonden.´
Dat de programmamakers bij Ernst (77) en Marijke (73) uitkwamen, is geen toeval. Hun B&B Finisterre in de Dorpsstraat in Saaxumhuizen mag er zijn. Alleen al vanwege het fraaie mediterraanse uiterlijk zou je er willen logeren: wit met blauwe kozijnen en deuren. Sinds maart weer strak in de lak.
En aan de muur een originele brievenbus, die PostNL vijf dagen in de week leegt. Marijke: ´De dorpsbewoners hebben zich vroeger met succes sterk gemaakt voor het behoud van de bus. Anders was hier ook zo´n standaardbus gekomen.´
Bij het huis hoort een prachtige tuin, een mooi extraatje voor de gasten. Die zijn er nu even niet. Vanwege privé-omstandigheden is de B&B voorlopig gesloten. ´In het najaar of volgend seizoen kunnen mensen hier waarschijnlijk weer terecht. We missen de reuring wel.´
Ernst en Marijke vielen dertig jaar geleden als een blok voor het historische pand. ´We woonden in Eenrum en wilden graag vrij wonen, in een boerderijtje of zo. Ik weet het nog goed, op een zondagavond zag ik de advertentie in de krant. We reden direct naar Saaxumhuizen, dat kenden we van de jaarlijkse boekenmarkt. We stonden voor het huis in donker en waren direct verkocht. Dit was het!´
Finisterre noemden ze hun huis, het einde van de wereld. En de naam verwijst naar het Spaanse Kaap Finisterre (in de buurt van Santiago de Compostela) en Marijkes passie voor de Spaanse taal. Zij doceerde Spaans en tolkt nog altijd. ´Toen wij dit huis kochten was dit voor ons het eindpunt van een zoektocht. Bovendien zitten we vlak bij de dijk, zeg maar bijna het einde van de wereld.´
Met de B&B begonnen ze in 2000. Ze reageerden op een oproep van Stichting Pronkkamer, waarbij ze vanaf het begin zijn aangesloten. Na een flinke verbouwing door Ernst, ook om aan de strenge eisen te voldoen, konden ze de eerste gasten verwelkomen. In 2007 breidden ze uit met een tweede kamer, op de eerste verdieping.
Intussen is Finisterre twee keer genomineerd voor beste B&B van Stichting Pronkkamer. Beide keren grepen ze net naast de hoofdprijs. Maar eervol was de nominatie zeker, aldus Ernst en Marijke.
´Vanaf het begin loopt het goed. In de zomermaanden zijn we goed bezet en in de wintermaanden is het rustig. Dat kwam ons altijd goed uit, want dan konden we in die periode met onze camper verre buitenlandse reizen maken. Ernst werkte bij de Rijksgebouwendienst en kon op zijn zestigste met pensioen.´
´2020 was een druk jaar. Vanwege de coronacrisis kwamen vooral Nederlanders, terwijl de helft van onze gasten normaal uit Duitsland komt. We hadden slechts één kamer open om te kunnen voldoen aan de afstandsregel. De tweede kamer was alleen beschikbaar als alle gasten bij elkaar hoorden.´
´De reacties van de gasten zijn lovend. Sommige komen hier al vanaf het begin en zijn dierbare vrienden geworden. Twee gasten zijn zelfs in het kerkje van Saaxumhuizen getrouwd en hebben bij ons de huwelijksnacht doorgebracht.´
´De naam die we onze B&B gegeven hebben, genereert ook gasten. Mensen die de pelgrimsroute gelopen hebben, een vrouw die boeken schreef over Finisterre en een professor die onderzoek deed naar pelgrimsroutes hebben bij ons gelogeerd.´
Bijzonderheden maken ze uiteraard ook mee. Bijvoorbeeld het echtpaar dat ´s ochtends niet bij het ontbijt verscheen en met de noorderzon vertrokken leek. Oplichters? Nee.
´De vrouw belde in de loop van de dag vanuit het UMCG. Haar man had laat op de avond ernstige hartklachten gekregen. Direct hadden ze 112 gebeld. Wij zaten in de woonkamer en hebben er niks van gemerkt. De ambulance heeft zelfs geruime tijd met de zwaailichten aan voor ons huis gestaan.´
(*) Ernst is zondag 23 mei 2021, een kleine week na het gesprek, overleden.
Op verzoek van Marijke is dit verhaal ongewijzigd gepubliceerd.
