Berend Balkjeplein. Maar de man die in het huis aan de Mernaweg in Wehe-den Hoorn woont heet toch Dijkstra? Maar even vragen hoe dat zit.
Bé (65), zijn roepnaam, zit zoals zo vaak op het bankje voor het huis. Druk met het groeten van voorbijgangers. Het lijkt wel of hij iedereen kent. En andersom.
´Ik werk al 38 jaar bij de gemeente, op den duur word je een dorpstype hè. Ik mag hier graag zitten. Af en toe komt een prater langs, zoals nu. Alie zit liever achter het huis.´
´Ja, dat naambordje… Mijn dochter Manon woont even verderop met Martijn. Ik hielp hem bij het maken van een overkapping voor hun hondenhok. De balken zaten op hun plek en moesten we alleen nog op lengte zagen.´
´Ik zei nog tegen mijn schoonzoon: we moeten erom denken dat we er niet tegenaan lopen. Prompt gebeurde dat: pats, precies tegen een punt. Het bloed gutste uit mijn hoofd. Bij de doktersdienst in Groningen hebben ze de boel gehecht en mij een tetanusprik gegeven.´
Een littekentje rest als herinnering. En het naambordje.
´Het bordje is een grap van Manon. Ze gaf het vorig jaar met vaderdag met het vriendelijke verzoek om het onmiddellijk op te hangen. Ik heb direct mijn gereedschap gepakt. Sindsdien zit ik op het Berend Balkjeplein. Voorbijgangers zie je soms naar het bordje kijken en nadenken. Alie zei laatst: dit bordje is precies wat voor een oriënteringsrit.´
Bé heeft altijd aan de doorgaande weg in Wehe-den Hoorn gewoond. ´Ik ben geboren in Wehe, aan de Redekerstraat. Met Alie ben ik naar Den Hoorn verhuisd. Sinds 1984 wonen we op deze plek en dat bevalt ons goed. Al moet ik wel zeggen dat de weg bij de laatste reconstructie wel smal geworden is. Fietsers moeten uitkijken met al die bussen en landbouwvoertuigen.´
Over 1,5 jaar hoopt Bé met pensioen te gaan als toezichthouder. Misschien dat hij dan nog vaker op het Berend Balkjeplein te vinden is.