Gwen Velink (17) is op een mistige decembermorgen in de buitenbak van manege De Marneruiters in Kloosterburen in de weer met haar merrie Juul. ´We gaan zo dressuur doen in de binnenbak. Eerst moeten de paarden hun teveel aan energie kwijt. Ze even laten vliegen, zodat ze hun ei kwijt kunnen. Dan kunnen we straks in alle rust rijden.´
Gwen spreekt over we, verderop in de buitenbak longeert (uit laten razen aan een touw) haar vriendin Sabina een verzorgpaard.
Blauwe neus, tong uit de mond, dikke kaak
Het scheelde niet veel of Juul – ´16 jaar, maar ze doet soms of ze 4 is´ – was er niet meer geweest. Gwen: ´Zes weken geleden werd ze plotseling doodziek, nadat ze een trap tegen haar kaak kreeg van een ander paard. We hebben een bloedonderzoek laten doen. Daaruit bleek dat zij een ernstig leverprobleem had. De kans dat ze zou overleven was fiftyfifty, de kans dat ik ooit weer met haar zou kunnen rijden 20 procent.´
´Ik vond haar in de wei. Ze lag plat en kon niks meer. Blauwe neus, tong uit de mond, dikke kaak. Juul heeft het overleefd, dankzij dierenarts Françoise Rey van Dierenkliniek in Winsum. Zij kwam hier ´s avonds naartoe, ik natuurlijk in dikke tranen. Ze heeft haar in alle rust met alle liefde geholpen. Françoise heeft er heel veel tijd in gestoken. Een top-dierenarts!´
´Juul knapte heel snel op door de medicatie. Ze is weer helemaal beter, ik mag weer rijden, maar zij bepaalt wat we gaan doen.´
Gwen rijdt vijf jaar paard. Juul, een Gelderlander, was eerst de manegepony van De Marneruiters. ´Juul is niet geschikt voor meer dan één ruiter, daarom heeft de manege haar verkocht aan vrienden. Sinds anderhalf jaar is ze van mij. We hebben een enorm goede band. Ik heb haar ook allerlei trucjes geleerd: van een boks geven tot laten steigeren, van nee schudden tot lachen.´
Juul verblijft in een van de acht pensionstallen van De Marneruiters. Vol lof is Gwen over de vereniging. ´We zijn een hechte club met zijn allen. We runnen de manege met elkaar. Er zijn geen mensen die hoger of lager staan dan de anderen. Iedereen draagt zijn of haar steentje bij.´
Mijn broertje help ik al van kleins af aan
De studente (persoonlijke begeleider specifieke doelgroepen) aan het Alfa-college in Groningen heeft dit coronajaar wat meer tijd voor haar grote hobby. ´De meeste lessen zijn online, dus ben je minder tijd kwijt aan reizen. Daarnaast heb ik twee dagen in de week mijn stage. Die doe ik thuis, stageplekken zijn er nauwelijks. Ik begeleid mijn broertje en een vriendinnetje van hem, beiden met autisme. Ik doe met hen allerlei leuke dingen, zoals koekjes bakken of activiteiten op de manege. Mijn broertje help ik al van kleins af aan. Je leert daar ontzettend veel van.´