Alle dagen is Eiko Medema te vinden in de kantine van voetbalvereniging FC LEO in Leens. De bar is al 40 jaar zijn domein, het runnen ervan is zijn lust en zijn leven. ´Nooit sta ik hier met tegenzin, altijd met plezier. Ik ben al zestig jaar vrijwilliger.´
Geroezemoes in de kantine op maandagochtend. Iedere doordeweekse ochtend van 10 tot 11 uur drinkt een clubje pensionado´s samen koffie. Vandaag bestaat de oudemannenclub uit Albert Haaksema, Anno Pruim, Piet Huizenga, Henk Zuidema en uiteraard Eiko.
Ze hebben geluk, Eiko heeft een schaal met cake meegenomen omdat hij zaterdag 78 kaarsjes mocht uitblazen. Dat weerhield hem er trouwens niet van om die dag gewoon zijn bardienst te draaien.
De mannen vertellen elkaar de laatste dorpsnieuwtjes en de voetbalwedstrijden van het weekend blijven uiteraard niet onbesproken. ´We overdrijven weleens, niet altijd wordt hier de waarheid gesproken. Eigenlijk moet alles wat we hier zeggen een week binnen de hekken van het sportpark blijven. We hadden het een keer over iemand die overleden zou zijn, zagen we diegene toen we naar huis fietsten gewoon in de tuin zitten.´
Eiko is geboren en getogen in Baflo. Als jongeman van 17 was hij al als vrijwilliger actief voor voetbalvereniging Marcia, met CSB begin deze eeuw gefuseerd tot Rood Zwart Baflo. ´Ik heb nog meegeholpen met de bouw van de kantine op het sportpark in Rasquert.´
Samen met zijn vrouw Elisabeth Medema-Molenhuis (´ik heb haar uit verzorgingscentrum Viskenij in Baflo gehaald waar ze werkte´) verhuisde hij in de jaren 80 naar Leens. ´We hadden ons huis in Rasquert verkocht, er moest zoveel onderhoud aan gebeuren. In Baflo was geen huis te krijgen. We kozen voor Leens. Elisabeth haar ouders woonden er en ik werkte als chauffeur bij transportbedrijf Schaap in Leens.´
Bij FC LEO kon Eiko zijn barwerk onmiddellijk voortzetten. ´Ik ben verantwoordelijk voor de inkoop en verkoop. Ik vul de voorraden aan en haal de bezem door de kantine. De prijzen voor de kaartavonden regel ik ook, maar daar stop ik binnenkort mee. Hoogste tijd dat een ander het van mij overneemt.´
´De kinderen noemen mij hier de opa van LEO. Mooi toch? Ik ben een tijdlang jeugdleider geweest bij de F´jes. Als scheidsrechter was ik soms een beetje gemeen. Als een ploeg met 1-0 achterstond liet ik expres langer doorspelen zodat ze de gelijkmaker nog konden maken.´
De kantine runnen (met een aantal andere vrijwilligers) is Eiko´s enige hobby. Elisabeth heeft er totaal geen probleem mee dat haar man bijkans meer op het sportpark dan thuis is. ´Je moet elkaar niet constant op de lip zitten. We laten elkaar vrij. Ze is het ook gewend, ik was door de week altijd van huis, net als haar vader die ook vrachtwagenchauffeur was.´
Eiko werkte bij verscheidene transportbedrijven, de laatste 20 jaar bij Koopman in Noordhorn. ´In 2004, op mijn 59ste, kon ik met de VUT. Ik had geluk, een jaar later verviel die regeling.´
De kooplust in de kantine is ondanks de inflatie onverminderd groot, zegt Eiko. ´De prijzen van alle producten hebben we moeten verhogen. Een flesje bier bijvoorbeeld van 1,50 naar 2 euro. Een kratje kost nu 48 euro. Iemand die jarig is krijgt het voor 30 euro. Mensen klaagden in het begin over de prijsverhoging, maar nemen net zoveel af als voorheen.´
Het is een wonder dat Eiko nog kantinebeheerder is. Hij balanceerde vijf jaar geleden op het randje van de dood. ´Ik moest aan mijn benen geopereerd worden vanwege een vernauwing van de bloedvaten. Roken hè. Twee tenen ben ik kwijt en ik heb een bloedvergiftiging gehad. Op de operatietafel hadden de doktoren het over een overlevingskans van 3 procent. In de kantine zeiden ze al: Eiko zijn we kwijt, die gaat hartstikke dood.´
Vijf jaar later noemt Eiko zich zo gezond als een vis. ´Ik heb het wonderwel allemaal overleefd. Laatst ben ik nog bij de dokter geweest voor een keuring.´
En?
´100 punten´.
Voor zijn verdiensten voor FC LEO is Eiko woensdag 26 april 2023 benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau.