´Dit strookje rooien we met de hand, daar krijg je subsidie voor. Dit levert al snel 1000 euro op. Dat is toch makkelijk verdiend op een ochtendje?´
De ontmoeting met Steven Hollemans en Elke Koster begint met wat grapjes van eerstgenoemde. In werkelijkheid halen ze samen het onkruid weg tussen de pootaardappelen (Sunita) die ze machinaal gerooid hebben. De taak van Steven volgens eigen zeggen: ´Ik ben hier voor de gezelligheid, voor het vermaak.´
Boerin Elke (47) heeft samen met haar vader Henk (76) een akkerbouwbedrijf met schapenhouderij in de buurtschap Oudedijk, ten noorden van Pieterburen. Steven (65) is hun trouwe medewerker, al 50 jaar.
Alleen met de schapen bemoei ik me niet
´Ik ben op 1 juli 1970 bij de opa van Elke begonnen, toen ik 15,5 jaar was. Tot en met februari volgend jaar ga ik door, dan ga ik met pensioen en zie wel wat ik ga doen.´ Blijven is ook een optie? ´Nee, in principe niet. Ze zijn allang blij dat ik wegga, het heeft lang genoeg geduurd.´
Elke: ´Dat is niet waar Steven. Maar het is op den duur goed geweest. Je kunt hem niet eeuwig houden. Maar het zal beslist niet meevallen om een goede vervanger voor hem te vinden.´
Beiden steken de loftrompet over elkaar.
Steven: ´Elke is een goede boerin, een harde werkster. Voor dag en dauw is ze op de boerderij tot ´s avonds laat, ziet nergens tegenop en toont altijd volledige inzet. En niet onbelangrijk: ze is altijd goedgemutst.´
Elke: ´Nu kan het wel weer… Steven is altijd opgewekt en kan álles. Ook van techniek heeft hij veel verstand. Dat komt goed van pas op een boerderij.´
Steven: ´Alleen met de schapen bemoei ik me niet. Met die dieren heb ik helemaal niks.´
´Je bent met elkaar vergroeid geraakt, je voelt elkaar haarfijn aan. Je kunt aan elkaars gezicht aflezen als er wat is. Vijftig jaar is als je terugblikt niet zo´n lange ruk, maar het is wel een flink deel van mijn leven.´
De bijna-pensionado is niet bang dat hij volgend jaar in een zwart gat valt. ´Ik ga me zeker niet vervelen. Ik zal veel bij mijn zoon Stefan zijn, hem helpen met zijn watersportbedrijf in Pieterburen. Dat doe ik nu naast mijn werk. Allemaal avontuur man.´
Zwarte dag
Een boerin op een akkerbouwbedrijf, dat zie je trouwens niet veel. Elke is een uitzondering, de aanleiding is triest. ´Mijn broer zou boer worden, maar hij is overleden aan Hodgkin, pas 29 jaar oud. Na zijn overlijden heb ik besloten in het bedrijf te stappen. In de beginjaren vond ik het moeilijk, maar ik vind het nu leuk. En ga het steeds leuker vinden.´
Steven: ´Het overlijden van Roelof laat je nooit meer los. Het was een zwarte dag, de zwartste in mijn 50 jaar bij de familie Koster.´