Kat Mabel heeft Brintahuisje voor zich alleen

Het Brintahuisje afgelopen herfst.

Jaren geleden al onbewoonbaar verklaard, maar nog altijd een pareltje in het landschap: het witte arbeidershuisje bij het akkerbouwbedrijf van Jan en Zwaantien Bentema in Breede. Brintahuisje in de volksmond.

Voor kat Mabel vormt dit geen enkel beletsel om er te wonen. Ze is waarschijnlijk een van de weinige katten met een eigen (nog ingericht!) huis. Op een plek met rondom vrij uitzicht en nota bene met roomservice. Jan, de vierde generatie akkerbouwer op deze plek: ´Elke dag ga ik er even naartoe om haar te eten te geven.´

´Mijn opa Jan was de laatste bewoner, in de jaren zeventig. Ik kan me nog herinneren dat er ooit een gezin met vijf kinderen woonde.´

In de deur een kattenluikje voor Mabel. Die slaapt en laat zich niet zien.

Brinta verfraaide zijn verpakking met een foto van het huisje. Van 1982 tot 1988 lag het graanontbijt zo in de schappen. ´Het ging Brinta om de combinatie van het tarweveld, het huisje en fietsende kinderen. Een postbode vertelde eens dat hij het ook in Amerika in een winkel had gezien. Dat vond hij heel bijzonder.´

´Het huisje moet ergens in het begin van de achttiende eeuw gebouwd zijn. In een ver verleden, toen de weg van Den Andel naar Warffum langs het huisje liep, deed het dienst als café.´

Populair bij fotografen en schilders

´Het had weinig gescheeld of het huisje had niet meer bestaan. De gemeente Warffum beschouwde het in de jaren zeventig als een krot in het landschap, verklaarde het onbewoonbaar en wilde er een sloopvergunning voor afgeven. Zover is het niet gekomen. Tegenwoordig is het een beschermd pand.´

Da´s mooi, want het Brintahuisje is populair bij fotografen en schilders.

´Een van de huurders heeft het ooit wit geschilderd. Dat heeft als nadeel dat je het geregeld moet verven. Dat doet Zwaantien om de zoveel jaar. Dit jaar is het weer zover, want de muren beginnen groen uit te slaan.´