Exact om 05.45 uur opent Kees Willemen de voordeur van zijn woning in Onderdendam. Golden retriever Nantske, met lichtgevende halsband, is als eerste buiten, daarna stapt haar baas de schemer in. Op naar een nieuwe Winkelhaak voor zijn blog*, op de eerste lenteochtend van 2022. Het belooft een prachtige dag te worden.
Vijf dagen in de week wandelt (politiek) tekenaar en journalist Kees een vaste route – die de vorm van een winkelhaak heeft – en blogt daarover. En dat al zeven jaar. Tot de zomer van 2021 zelfs ook in het weekend.
Het houten bruggetje over het Boterdiep, pal voor zijn huis, leidt naar een betonpad dat na 250 meter een haakse bocht maakt. Tot de oprit van boerderij De Haver gaat het, waarna baas (79) en hond (11) omkeren.
Kees: ´Een wandeling van 25 minuten, waarin zich dus het hele leven afspeelt.´
Niet eentonig?
´Zeker niet, elke dag is weer anders.´
Tijdens elke wandeling beschrijft Kees minutieus alles wat zijn scherpe blik en gehoor registreert. Variërend van de weersomstandigheden en boerenactiviteiten tot bomen, planten, vogels, de trein in de verte of de eerste bus naar Stad.
De eerste stop is deze maandag na nog geen minuut, midden op het bruggetje. Kees schrijft wat op in zijn notitieblokje. Om vervolgens naar boven te wijzen: ´Dat is de planeet Venus.´ En: ´Het is nevelig aan de horizon. Als het helder is, kun je vanaf hier drie windparken zien: die in de Eemshaven, Farmsum en Meeden.´
We wandelen verder. ´Pas op, je moet zestien treden hebben. Verstap je niet, is mij weleens gebeurd.´ Weer even later: ´Kijk, die boom is populair bij aalscholvers, soms zitten er wel dertig tot veertig stuks.´ En als scholeksters overvliegen: ´Ik weet waar de stelletjes zitten.´
Elke dag voor dag en dauw opstaan, variërend van 4 uur in de zomer tot 7 uur in hartje winter. Zes maanden in het jaar wandelen in het pikkedonker. Het kost hem allemaal geen moeite. ´Ik word vanzelf wakker, hoef de wekker niet te zetten. Het betekent wel dat ik elke avond vroeg ga slapen, rond tien uur kruip ik onder de wol.´
Om 06.10 uur zijn we terug op het bruggetje. Het is inmiddels licht geworden. Kees wijst naar zijn huis. In jaren ben ik nu de oudste in dit stuk van de Bedumerweg. Toen mijn vrouw en ik hier 4 mei 1995 kwamen wonen, waren we echt de jongste. Om ons heen woonden alleen maar heel oude mensen voor ons gevoel. Nu ben ik zo oud.´
Ze wonen in het pand waarin het laatste kantongerecht van Onderdendam zat. Gebouwd in 1885 als vervanging van het kantongerecht in het centrum van het dorp. ´Mensen die vonden dat ze door de verhuizing te ver moesten lopen, hebben nog tevergeefs geprobeerd het tegen te houden door een petitie aan te bieden aan de Tweede Kamer. Tot 1934 zat het kantongerecht hier. Het pand was oorspronkelijk een verdieping hoger, die is er ooit tussenuit gehaald door een aannemer.´
Ook de verdere ochtend van Kees verloopt volgens een vast stramien. ´Na het ontbijt begin ik te schrijven. Met een beetje geluk ben ik om twaalf uur klaar. Soms pas om twee uur. Tijdens het schrijven ben ik veel tijd kwijt aan opzoekwerk. Het verhaal zelf is nooit een probleem. De cartoon die ik erbij plaats, maak ik in het voren.´
Met een bruggetje in de laatste alinea sluit het verhaal (van 1000 tot 2000 woorden!) altijd aan op de pentekening. Daarin figureren de NAM en boeren opvallend vaak.
´De NAM, daar ontkom je niet aan. We zitten midden in de aardbevingsregio. Er wordt geprobeerd ons gek en murw te maken. Maar ik blijf zeggen: wij wonen hier in een schitterend gebied. Met nota bene de oudste kerken van Nederland. Op drie ervan kijk ik iedere dag uit. Het maakt het waard om je met hand en tand te verzetten. Ik ken mensen die al sinds 2012 bezig zijn om hun schade vergoed te krijgen. En de boeren, ja we wonen in een landelijke omgeving. Ik heb respect voor wat ze doen, maar de landbouwproblematiek is groot.´
www.facebook.com/kees.willemen92
(De Winkelhaak verschijnt sinds 16 februari eveneens iedere werkdag op de website van Omroep Het Hogeland)
