Ja, wat is het? Is hij kunstenaar of knutselaar, werpt Hans van Dorp zelf op. Feit is dat de inwoner van Hornhuizen prachtige muzikale speeltoestellen maakt die je met meerdere personen tegelijk kunt bespelen.
Ze staan veelal buiten, op schoolpleinen en in speelbossen. Vaak zonder een hek eromheen, zodat ze voor iedereen toegankelijk zijn. ´Muzikaal moet het kloppen. Muzikanten moeten er iets fatsoenlijks uit kunnen halen.´
De instrumenten zijn op tal van plekken in Nederland en het buitenland te bewonderen. Groningen ontbreekt tot dusverre, maar dat gaat veranderen.
´Ik werk aan een mobiel instrument voor de vijf dorpen van de oude gemeente Kloosterburen. Het wordt een metallofoon. Op een bakfiets komen gestemde metalen buizen. Dit project doe ik in samenwerking met werk- en dagbesteding Mien Toentje. Medewerkers hebben de bakfiets al opgeknapt.´
´Ja, in november word ik 69. Met pensioen gaan wil nog niet lukken. Er komen nog altijd leuke dingen voorbij. Gelukkig heb ik van mijn hobby mijn werk kunnen maken.´
Meerdere projecten lopen momenteel door elkaar, zegt hij. Hans laat het waterorgeltje zien dat voor zijn werkplaats staat. ´Voor een zorginstelling in Duitsland maak ik een groter exemplaar. Mijn streven is om het instrument steeds verder te perfectioneren.´
De metallofoon heeft hij het vaakst gemaakt, zo´n 25 staan er in Nederland en België. Met takken kunnen kinderen en volwassenen het kunstinstrument – een serie boomstammen met gestemde stalen plaatjes – bespelen.
Zijn muziekkamer wordt grotendeels in beslag genomen door een ronde marimba. ´Het is mijn derde exemplaar. Het leuke is dat je mensen nooit hoeft uit te nodigen om te gaan spelen. Als je de marimba ergens neerzet, gaat dat vanzelf. De ronde vorm stimuleert het onderlinge contact.´
´Vier maanden kostte het mij om het te maken. Met een beetje proppen kun je er met zijn tienen tegelijkertijd op spelen. Als je een echt melodietje wil spelen is drie wel het maximum. Met een aantal mensen hebben we er laatst nog een muziekje op gemaakt voor games die mijn jongste zoon ontwikkelt.´
Naast de marimba staat nog een eigen creatie. Een babydrumstel, zoals Hans het noemt. Hij speelt ermee in bandjes. Met Wilde Akkers drumde hij in september nog op Festival Den Andel.
´Ik ben meer bouwer dan muzikant. Vroeger ben ik wel een tijdlang muzikant van beroep geweest. Met de band Timbila waren we in de jaren tachtig en negentig redelijk succesvol. We deden veel schooloptredens in Nederland en speelden ook in het buitenland, twee keer in Amerika zelfs. Mijn marimba sleepten we mee naar optredens.´
Muzikale speeltoestellen maakt Hans sinds zijn twintigste. ´Het eerste exemplaar maakte ik eind jaren zeventig voor een voorstelling van een kindertheater. Dat werd een pijporgeltje dat aangedreven werd door twee trappers aan weerszijden, daartussen zaten grote toetsen. Het idee om instrumenten te maken waarbij je wordt uitgenodigd om samen te spelen is altijd het uitgangspunt gebleven.´
Drie jaar geleden kwam Hans (68) vanuit de Randstad terecht in het Noorden. ´We hebben in het hele land gezocht naar een huis. Het is uiteindelijk Hornhuizen geworden. We hadden er nog nooit van gehoord.´
´Vrienden van ons waren een paar jaar eerder verhuisd naar Den Andel. Die zijn gek, zeiden wij, zover weg! Nu wonen wij nog verder weg van de Randstad.´
De vrienden zijn Rob Vlaar en Marjolijn Mellema. ´Met Rob speel ik al heel lang in bandjes. En hij komt altijd trouw opdraven als ergens weer een raar instrument van mij gepresenteerd wordt. Dan spelen we er samen onmogelijke partijen op.´
Het bevalt hem goed in Hornhuizen. ´We hebben bewust een dorp gekozen dat niet aan een provinciale weg ligt, zodat je de stilte kan ervaren. Hornhuizen is een fantastisch, levendig dorp. Het is fascinerend om te zien hoe zo´n kleine gemeenschap van 200 mensen werkt.´
Als vrijwilliger bij ontmoetingsplek Wongema, secretaris van Vereniging Dorpsbelangen Hornhuizen en redactielid van het dorpsblad is Hans al flink ingeburgerd.
´We voelen ons erg welkom in het dorp. Toen we de verhuisdozen nog aan het uitpakken waren, stond voorzitter Jeen Hiemstra van Dorpsbelangen al met een bloemetje op de stoep.´
Lachend: ´Daar zat natuurlijk wel een beetje een verborgen agenda achter. Niet voor niets dat ik altijd zeg: ik ben tot secretaris gemaakt.´
