Elke dag loopt Chris Solinger (70) een kilometertje of twaalf met zijn hond Xavi. Op de eerste zondag in mei kruisen voor het eerst onze wegen.
De eerste kennismaking, 2 kilometer ten zuiden van zijn woonplaats Wehe-den Hoorn, heeft iets komisch. Tijdens de begroeting tilt Chris zijn hoed op en haalt zijn smartphone van zijn hoofd.
´Tijdens het wandelen volg ik graag luisterboeken. Nu is dat Rest van de dag van Nobelprijswinnaar Kazuo Ishiguro. Tijdens het lopen kan ik verdiept raken in een verhaal. De oortjes begonnen mij te irriteren. De smartphone heb ik op mijn hoofd gelegd zodat het geluid toch dichtbij is.´
Chris komt van oorsprong uit het Westen. In 1978 verruilde hij zijn woonboot in Amsterdam voor een huisje in Zoutkamp. ´Ik was net afgestudeerd aan de ALO en kon gymleraar worden aan de christelijke mavo in Ulrum. Ik was min of meer al aangenomen in Pernis. Vooral de lagere huizenprijs gaf de doorslag om toch voor Noord-Groningen te kiezen.´
Het voor hem onverstaanbare dialect was eerst wel een dingetje. ´Tijdens een les aan de vierde klas bleef een jongen zitten. Kom op jongen, eventjes aan de slag, zei ik. Zijn reactie? Du nait mit, vuil mie zaik. Ik begreep er niks van. Noemde hij mij nu een zeikerd? Een andere keer vroeg iemand: meneer, woar mot ik mien stevels loaten? Voor mij onbegrijpelijk, maar ik leerde het Gronings gelukkig snel te verstaan.´
Het verblijf in Zoutkamp was van korte duur. Vierhuizen volgde en in 1982 kochten hij en zijn vrouw een boerderij aan de Hoornse Vaart in Wehe-den Hoorn. ´Inmiddels wonen twee zonen in de boerderij en wij in een soort containerwoning op het terrein. We hebben er tot drie jaar geleden kanoverhuurbedrijf Salamander gehad. Tot mijn vijftigste combineerde ik dat met mijn baan als gymleraar op diverse scholen.´
Xavi is een bastaard, afkomstig uit Spanje. ´Kinderen vonden haar daar in een krantencontainer, ze was toen vier weken oud. Volgens haar paspoort heet ze Whatsapp omdat de eerste contacten via die app liepen. Later is dat Sofie geworden. Beide namen vinden we niks. Ik hoor me al roepen over straat: hé Whatsapp! Wij hebben de hond overgenomen van een echtpaar in Rotterdam dat niks met haar kon worden. Omdat zij gek is op de bal hebben wij haar Xavi genoemd. Lijkt toch nog een beetje op Sofie.´
´Met Xavi gaat het heel goed. Ze is gehoorzaam en vriendelijk. Xaxi is een kruising van van alles. De kop lijkt op een herdershond, zeggen ze. Er zit iets van terriër in, hazewindhond en en Spaanse mastiff.´
´Er gaan deuren open als je met een hond op pad bent. Je maakt veel makkelijker een praatje met mensen. Vroeger heb ik veel aan wielrennen en mountainbike gedaan. Dat kan helaas niet meer vanwege artritis. Ik houd het nu bij wandelen met de hond.´