Jarenlang fotografeerde hij ongelukken en branden. Ingmar Vos (22) uit Wehe-den Hoorn is een andere weg ingeslagen. Studeert geneeskunde en werkt in het UMCG.
´Ik ben liever daadwerkelijk betrokken bij de zorg aan slachtoffers dan dat ik hun ergste dag vastleg. De ergste dingen zie ik nog steeds, nu op de spoedeisende hulp.´
Een intelligent en ondernemend type, die Ingmar. Had op zijn 17de al een drukbezochte website: 112Hogeland. Boordevol ongelukken en branden en daaraan gerelateerd nieuws. ´Op mijn vijftiende verjaardag kreeg ik een camera cadeau en ben ik begonnen met fotograferen. Ik was gefascineerd door de blauwe lampen van brandweerauto´s en ambulances, niet door ongelukken.´
De eerste jaren was Ingmar voor zijn hobby aangewezen op zijn fiets. ´Ik ging het hele Hogeland door, van Lauwersoog tot Uithuizen als het moest. Soms was ik drie kwartier onderweg. Meestal was ik op tijd, soms niet.´
´Op mijn 17de haalde ik mijn rijbewijs en direct op mijn 18de kocht ik een autootje, een Chevrolet Matiz. Het is mooier als je sneller op het ongevalsplek bent, dan zit je meer op de actie.´
Foto´s van Ingmar kwamen via een fotopersbureau bij de media terecht. Inmiddels heeft hij samen met een Fries een eigen fotopersbureau: ProNews. ´Twintig fotografen uit Groningen en Friesland leveren foto´s en informatie aan en wij versturen dat als een mooi pakketje naar de media. We betalen de fotografen goed, we houden er zelf weinig aan over. Bij ons staat de ethiek hoog in het vaandel, we willen een voorbeeld zijn.´
´Voor mezelf is dat een leerproces geweest. Je rukt uit op basis van meldingen en weet soms niet wat je aantreft. Je kunt in situaties terechtkomen waarin je als fotograaf niet wilt zijn, waarbij je met het maken van foto´s alleen anderen schaadt.´
´Nummerborden maakte ik vanaf het begin onherkenbaar en betrokkenen kwamen niet op de foto. Maar in het begin zette ik een foto soms te vroeg online. In een omgeving waarin bijna iedereen elkaar kent moet je daarmee oppassen. Als je bijvoorbeeld een gele auto fotografeert, moet je je realiseren dat mensen die makkelijk herkennen. Dat heeft weleens vervelende reacties opgeleverd. De schuld kan ik alleen bij mezelf zoeken.´
Het fotograferen van ongelukken is geweest. Hij fotografeert nog voor bedrijven en is bij evenementen en sportwedstrijden. Zo was hij medio januari bij de fakkeltocht in Groningen. De prachtige foto´s die hij schoot met zijn Nikon D500 (´zwaar geschut, maar fijn materiaal´) verschenen in tal van media.
´Omroep Het Hogeland heeft mijn website en Facebookpagina overgenomen. Daar zaten ruim 8000 volgers aan vast, voor een belangrijk deel mensen tussen de 18 en 40 jaar. Ik heb het losgelaten. Het is geen zorg meer voor mij, dat werd het op den duur. Ik hield het niet meer bij. Dan kreeg ik berichtjes met vragen als wat is daar gebeurd? Nou ja, geen idee.´
´Ik heb er simpelweg geen tijd meer voor. Dat is feitelijk de hoofdreden. Ik ben ook niet meer altijd in Wehe-den Hoorn. Ik heb een kamer in de stad. En het is moeilijk te verenigen met wat ik nu doe. Ik ben tweedejaarsstudent geneeskunde en werk als onderzoeksassistent op de spoedeisende hulp én bij de transplantatiegeneeskunde in het UMCG. Het zijn beide oproepdiensten. Je zit thuis en je kunt mooi met je studie bezig zijn. Het betekent wel dat je op feestje niet kunt drinken en de stad niet uit kunt.´
De journalistiek zou het worden toen Ingmar op Het Hogeland College in Warffum zat. ´Ja, waarom is dat het niet geworden? Als ik heel ver terugdenk: brandweerman worden, dat wilde ik als klein kind al. Toen ik een jaar of elf was wilde ik dokter worden op een helikopter. Dat lijkt me nog steeds de allermooiste baan. Als ik dát ooit mag worden… Het is een heel moeilijke en lange weg om op traumahelikopter te komen. Mocht ik die kans ooit krijgen, dan pak ik hem met al mijn handen en voeten aan.´
´Ik begon steeds meer te twijfelen toen ik mijn vwo-diploma op zak had. Uiteindelijk koos ik voor een tussenjaar. Om mij nuttig voor de maatschappij te maken, heb ik mij als vrijwilliger aangemeld bij het noodhulpteam van het Rode Kruis. Met een team van vrijwilligers ben je 24/7 paraat om te assisteren bij incidenten met veel gewonden. Daarnaast ben ik als teamleider nog altijd verantwoordelijk voor scholing en evenementenhulp.´
´Het afgelopen jaar ben ik druk geweest met de opvang van Afghaanse asielzoekers in de Willem Lodewijk van Nassaukazerne in Zoutkamp. Ik ondersteunde als coördinator van het Rode Kruis opvangorganisatie COA. Het was heel zwaar en intensief, maar ben blij dat ik een steentje heb kunnen bijdragen.´
´Door dit tussenjaar ben ik mij nog meer gaan interesseren voor de zorg. Ik koos eerst voor de studie verpleegkunde met als doel op de ambulance kunnen werken. Dat bleek het toch niet te zijn. Ik miste de verdieping. Daarom ben ik overgestapt naar geneeskunde. Een alternatieve route was het, een lange weg. Heel waardevol. Ik heb veel geleerd als mens en heb mijn tijd niet verdaan met onnodige dingen. In het tussenjaar heb ik enorm veel geleerd.´
Geneeskunde is een lange en zware studie. ´Na zes jaar ben je basisarts en doe je een paar jaar ervaring op. Daarna ga je je nog specialiseren. Het studeren gaat me goed af, ik leer efficiënt en ben gedreven. Als ik iets leuks vind, kan ik me daar erg goed in vastbijten.´
Maar op welk beroep richt hij zich nu? ´Arts in de acute zorg. Op de spoedeisende hulp of intensive care.´