´Honden zijn mijn ultieme ontspanning. Ze zijn mijn alles, naast mijn gezin uiteraard.´ Edwin van Berkel (49) valt op als hij met zijn Duitse doggen – formaat kalf – Kees en Daan aan de wandel is.
Het is maandagmorgen even na negenen. Cafetaria/eethuis Family ´t Centrum Winsum is vandaag gesloten, Edwin is niettemin present. ´Het is mijn rommeldag. Een beetje in mijn eigen tempo wat dingetjes doen. Zes dagen per week zijn we open, in de bouwvak vijf dagen. Het is hard werken, maar van hard werken is nog niemand doodgegaan. Het betekent dat je gezond bent, toch?´
Kees en Daan liggen buiten, achter het pand, op een oud bankstel. Acht jaar hebben ze Edwin als hun baas. ´Kees hebben we gekocht in Wedde, bij een opvanghuis. Zijn voeding in de eerste maanden was gebrekkig, dat kun je nog altijd zien. Hij hoort zo groot als Daan te zijn, die hebben we als pup gekocht in Warffum. Duitse doggen groeien in één jaar tijd naar hun volwassen grootte. Daan is ongeveer 1 meter hoog. Als hij zijn voorpoten op mijn schouders legt, kijkt-ie over mij heen. Ik ben 1,70 meter.´
Kees en Daan zijn goedzakken
´Ik heb altijd rottweilers gehad. Er zijn geen trouwere honden naar de baas toe dan een rottweiler. Maar met vier kinderen en een zaak werkt dat niet. Het blijven wakers. Kees en Daan zijn goedzakken, voor mij zijn het haast geen honden. Als ik ´s avonds thuis ben, vallen ze naast me op de bank in slaap. Ze zijn ook heel eigenzinnig. Op stenen willen ze bijvoorbeeld niet poepen, alleen op gras en in bosjes. Als de honden willen liggen en de plek bevalt ze niet, blijven ze gewoon staan.´
´De rest van het gezin is ook gek op de twee, maar ze zijn echt mijn liefhebberij. Ik wandel drie keer per dag met ze. Mensen willen vaak met ze op de foto of ze aaien. Het zijn ontzettend sociale honden. Maar vanwege hun grootte schrikken ze ook mensen af die vaak al bang zijn voor honden. Kees loopt praktisch altijd los, Daan lijn ik aan omdat hij niet luistert. Maar hij doet geen vlieg kwaad.´
´Als we weg zijn, wil ik altijd ´s avonds op tijd naar huis. Ik wil niet dat de honden te lang alleen thuis of in het hondenpension zijn.´
´Als ik met de honden loop, steek ik een dikke sigaar op en ontstres ik. En hoop dan niemand tegen te komen. Daar kan geen vakantie tegenop, net als met vissen. Dat is voor mij genieten. Daarvoor hoef je niet naar Turkije. Als we een keer in het buitenland zijn, ben ik de eerste dagen altijd compleet van slag.´
Zijn patat is niet alleen goudkleurig, zijn hart is ook van goud
Edwin loopt naar de deur om zijn (vis)vriend George Voornhout binnen te laten. We krijgen het al snel over de tattoos op Edwins armen. ´Daar moesten vooral de oudere klanten in het begin wel even aan wennen. Nu oordelen ze over mij zoals ik ben. Zoals het hoort natuurlijk. Ik ben hier meer dan thuis, dan wil ik me thuisvoelen en eruitzien zoals ik wil.´ George: ´Ik weet het nog goed, ineens zag ik een spinnenweb op een elleboog. Ik dacht eerst dat er een nieuwe medewerker rondliep.´
George is vol lof over zijn kameraad. ´Zijn patat is niet alleen goudkleurig, zijn hart is ook van goud. En hij zegt wat anderen denken.´
Edwin: ´Ik heb het hart op de tong. Dat is niet altijd verstandig. Soms denk ik: Edwin, had je even ingehouden man. Aan de andere kant ben ik mijn ergernis wel kwijt.´ George: ´Niet iedereen kan daar even goed mee omgaan hoor. Ik vind het geweldig: je weet precies wat je aan hem hebt.´
In 1998 namen Edwin en Simone (van der Klei) de snackbar over van Jan Wieringa, vier jaar later kochten ze het pand van hem. ´Voordat dit op ons pad kwam ben ik brood- en banketbakker geweest en taxichauffeur. We hebben hier tot twee jaar terug gewoond. Van ons woongedeelte hebben we in twee fases een eethuis gemaakt. Op een bepaald moment woonden we met zijn zessen (twee dochters van nu 17 en 19 en twee zoons 12 en 11) op tien vierkante meter. Uiteindelijk vonden we een huis met vijf slaapkamers in de bloemenbuurt.´
´We zitten hier op een prachtige plek, bijna aan het dorpsplein, in het mooiste dorp van Nederland. De laatste jaren is de uitstraling van het centrum flink verbeterd. Ik vind het nog altijd jammer dat Sennema in onze beginjaren verhuisde naar het bedrijventerrein. Die zaak bracht een hoop reuring. Van mij mogen de winkels op het Boogplein snel gerealiseerd worden.´
Toch hebben Edwin en Simone overwogen om te verhuizen naar Zweden. ´Ons pand heeft drie, vier jaar terug een jaar te koop gestaan. Het werd ons allemaal een beetje te veel met vier opgroeiende kinderen in combinatie met 80 uur in de week werken. De kinderen zijn nu ouder waardoor het voor ons een stuk gemakkelijker is geworden. Ooit willen we nog naar Zweden, dat land trekt me. Het ruige van Noorwegen trekt me nog meer, maar dat land kom je moeilijk binnen.´
Voorlopig is het nog niet zover. Volgens George is zijn vriend geknipt voor het werk. ´Edwin is een ster in sociale contacten. Vaak gaat hij even aan tafel bij klanten die dat op prijs stellen en van hem verwachten. Hij weet precies waar ze vandaan komen en wat ze eten. Al komen ze slechts twee keer per jaar.´ Edwin: ´Ja, dan vraag ik: hetzelfde als vorige keer? En dan kijken ze je verbaasd aan. Vinden ze geweldig.´
Even een test, denkt George, die elke donderdag met zijn ouders bij Edwin en Simone eet. ´Wat eten mijn ouders?´ Edwin onmiddellijk: ´Twee patat speciaal, een Kwekkeboom-kroket en frikandel speciaal.´ George lachend: ´Helemaal goed.´
Edwin: ´Het is een stukje betrokkenheid. Mensen vinden het leuk als je even de tijd voor ze neemt. Eigenlijk heb ik dat geleerd van Bob Sennema. Die groet iedere klant altijd bij naam. Prachtig. Ik vergeet nooit meer dat ik jaren geleden een keer bij hem was en hij een vrouw begroette met mevrouw De Vries. Fout, zei ze, zo heet ik niet meer Bob. Ik ben gescheiden.´
´Als snackbar geven wij klanten bij ziekte en geboorte een aardigheidje. Dat vinden wij belangrijk. Kijk, we moeten ons geld verdienen met onze zaak, maar de menselijke kant zullen we nooit uit het oog verliezen. Maken wij een fout bij een bestelling, dan doen we er een gratis snack, ijsje of milkshake bij.´
De zondag staat voor Edwin voor een belangrijk deel in het teken van zijn kinderen. Vaak sluit hij pas laat in de middag aan bij Simone en hun team van medewerkers. George: ´Ik weet zeker dat het plotselinge overlijden van mijn zoon Sven daarmee te maken heeft. Dat heeft hem aan het denken gezet. Sindsdien besteedt Edwin ondanks zijn drukke leven extra aandacht aan zijn kinderen.´