´Open atelier´ staat er achter het raam en op een groot bord aan de weg. ´Kom verder. Eigenlijk ben ik op de dag des Heren niet open´, zegt Sjouke Heins (76), ´maar het bord is te zwaar om weg te halen.´
De schilder, tekenaar en graficus woont in Aduarderzijl, in een huis uit de tweede helft van de negentiende eeuw. Op de grond rust nog beklemrecht, waarvoor hij jaarlijks ´een euro of zo´ betaalt. Op een steenworp afstand ´t Waarhuis en het sluizencomplex. Geen gekke plek om te wonen!
Soms zie ik werk van erkende koeienschilders en dan klopt er geen moer van de verhoudingen
De galerie is direct bij binnenkomst. Zijn schilderijen met opvallend veel dieren – vooral koeien, maar ook paarden, schapen en kippen – pronken er. Het atelier bevindt zich in de keuken, met een onaf schilderij op de ezel. ´De meeste aanloop heb ik als het mooi weer is. Mensen gaan dan fietsen, wandelen of een stukje autorijden. Maar er gaan ook weleens weken voorbij zonder dat er iemand komt.´
Alles wat leeft en beweegt, schildert hij. Dus geen stillevens. ´Nee, dat is ambtenarenwerk. Daar zit niets in. Mijn belangstelling gaat vooral uit naar dieren. En daarvoor is olieverf voor mij ideaal, dat droogt niet zo snel. Door in diverse lagen te schilderen, krijg je het vlammende effect van de kleur van bijvoorbeeld een koe of paard. De compositie en anatomie zijn erg belangrijk. Soms zie ik werk van erkende koeienschilders en dan klopt er geen moer van de verhoudingen.´
Schilderen gaat hem na diverse tia´s en een ´mislukte operatie´ moeilijk af. Het verfijnde motoriek laat het afweten en continu zijn er pijnscheuten. Toch zit hij als het even kan achter de schildersezel. ´Meestal ondersteun ik met mijn linkerhand mijn rechterhand bij het werken´, zegt Sjouke, die naar eigen zeggen autodidact is. ´In 1966 ben ik afgestudeerd aan Minerva. Maar wat ik doe heb ik me daarna zelf aan moeten leren. Op Minerva hebben ze mij niets geleerd over schilderen met olieverf.´
Pas de connexion, krijg je te pas en te onpas te horen
Een groot deel van zijn verdiensten gaat naar Senegal, waar Sjouke een ziekenhuis laat bouwen. Een nieuwe school erbij is het volgende project. ´Ik kom al jarenlang in het Afrikaans land. De vrouw met wie ik getrouwd ben, Mariama, woont er. Ze volgt daar een opleiding. We zien elkaar zelden. Ik zit onder de medicijnen en ben er al drie, vier jaar niet geweest. Contact via de telefoon is hopeloos. Pas de connexion, krijg je te pas en te onpas te horen. Met de computer kan ik niks, ja alleen mijn eigen site opzoeken. Brieven komen niet aan. Straatnamen en nummers kennen ze daar niet. Maar bij leven en welzijn ga ik er in januari weer naartoe.´
Linnen en olieverf om er te schilderen blijven thuis. ´Dat heb ik één keer geprobeerd, maar schilderen is er vanwege de hoge temperaturen niet mogelijk. De verf droogt binnen twee à drie minuten en begint te barsten. Voor mij is de temperatuur daar helend. Alle lichamelijke lasten verdwijnen daardoor. Ik help zelfs probleemloos mee met bouwen.´