Mario en Bernhard verknocht aan Abelstok: ´Hier komen we tot rust´

Koken kan Mario als de beste, weet ook Bernhard.

Daar zijn ze weer, de oude bekenden* Mario Meyer en Bernhard Giesen. Zeker om het weekend bivakkeren de Duitse viskameraden sinds een jaar bij Abelstok, tussen Mensingeweer en Wehe-den Hoorn. ´Dit is voor ons vakantie, hier komen we tot rust. Een paar dagen ontstressen´, zegt Mario op een zaterdagmorgen in juli.

´We vinden dit een geweldig plekje, aan het water en met mooi uitzicht. Geregeld komen mensen langs voor een praatje. Als de koffie klaar is, kunnen ze een bakje meedrinken.´

´We brengen de tijd door met praten, eten, drinken en genieten. Van vissen komt soms helemaal niets terecht. We zijn hier sinds donderdagavond en hebben de hengels nog niet gebruikt. Meestal gaan we rond een uur of zes ´s ochtends slapen en pakken we nog een paar uurtjes.´

Mario (51) heeft een drukke baan als huismeester in een verzorgingshuis, zijn kameraad (58) is arbeidsongeschikt door de ziekte van Lyme. Wat een tekenbeet al niet tot gevolg kan hebben. In mei lag Bernard nog tien dagen in het ziekenhuis in Meppen. Bernhard: ´De tekenbeet heb ik opgelopen bij het Schildmeer waar we eerst vaak naartoe gingen, tot het ons daar te druk werd.´

Mario mag graag koken. Een maand geleden bereidde hij een maaltijd van mosselen die hij bij de steiger vond. Deze ochtend maakt hij roerei op het houtvuur. Bernhard kijkt goedkeurend toe, weet dat zijn kameraad hier een meester in is. De kipmaaltijd van gisteravond was ook bijzonder smakelijk.

Zeer welbewust gaan de twee avonturiers met het milieu om. Bij aankomst maken ze direct het terrein schoon. ´In Duitsland stelt de hengelsportvereniging dat verplicht. Hier ligt altijd afval, niet normaal. We ruimen het op en na afloop zorgen we ervoor dat alles schoon is. Je zult niets kunnen vinden. We nemen onze eigen rotzooi mee naar huis en maken geen gebruik van de afvalbakken hier.´

Mario toont een foto van een snoek die hij op deze plek ving. ´Het gaat mij om het avontuur, ik heb hem ook niet gemeten, maar hij moet zo´n 1,25 meter zijn geweest. Na twintig minuten gaf de snoek zich gewonnen. Ik heb hem gefotografeerd en teruggezet.´

´Schätzchen´, klinkt het. Zijn vriendin Sabrina belt hem. Vandaag komt ze langs en ze vraagt hoe ze het beste kan rijden. Zij gunt Mario zijn uitstapjes, want naast zijn werk verzorgt hij ook nog eens zijn vader van 82 die bij hem inwoont. Ook zijn doordeweeks zijn twee tienerzoons bij hem. Soms vergezellen ze hun vader naar zijn visparadijsje.

De lunch is achter de rug en het is gaan regenen, Mario en Bernhard onder de visparaplu´s.

De lucht boven het graanveld voorspelde al weinig goed. Het begint steeds harder te regenen. Mario en Bernhard besluiten de visparaplu´s op te zetten. ´Deze bui zou hier al uren eerder zijn. Wij vinden dit niet erg. Slecht weer bestaat niet, slechte regenkleding wel.´

*Hengels verleggen, tentje afbreken en vrolijk verder vissen https://mijnhogeland.nl/2018/07/15/2679/