Fritz Klop (Vierhuizen), Kimberley Klop en Sander van den Brink (beiden uit Den Andel) bereiden zich al wekenlang voor op de 80ste verjaardag van D-Day en de Slag om Normandië.
Vrijwel elke dag sleutelen ze in een boerenschuur in Saaksum aan hun oude legervoertuigen. Eind deze maand reizen ze af naar Frankrijk om de viering mee te maken.
Donderdag 6 juni is de grote dag. Op de kop af 80 jaar geleden landden de geallieerden op het strand van Normandië om West-Europa te bevrijden van de nazibezetting.
Voor Fritz is het de derde keer. Hij was ook bij de 70ste en 75ste verjaardag. Zijn zus en zwager gaan voor de tweede keer.
Vader Hein Jan Klop (Ezinge) en goede kennis Kees Beukema (Munnekezijl), beiden pensionado´s, maken het gezelschap compleet.
Fritz: ´We verblijven een dag of tien in Normandië. Onze Amerikaanse vrachtauto FWD HAR uit 1942 en een Britse kar gaan op transport mee. Mijn vader vervoert ze met zijn Scania. Van de FWD HAR zijn er in Europa vijf of tien stuks bekend. Wij zijn de trotse eigenaren van twee exemplaren.´
´Ik rijd er met de GMC CCKW naartoe. Die gebruik ik best vaak, sommige periodes zelfs dagelijks. Daarom was het de hoogste tijd om de versnellingsbak te reviseren. Sander en Kimberley gaan met hun eigen auto naar Normandië, ze beschikken niet over een groot rijbewijs.´
Sander: ´Velen durven het niet aan om met hun militaire voertuig naar Normandië te rijden. Het is best een eind en ze zijn niet gemaakt voor lange afstanden. Het voordeel van ons materieel: de technische staat is bij vertrek perfect.´
De rit met de militaire vrachtwagen uit 1945 gaat over binnenwegen. Fritz: ´Je mag ermee op snelwegen, want hij haalt 72 kilometer per uur. Ik doe het rustig aan en trek drie dagen uit voor de heenreis.´
´Mijn tweede overnachting is in Ieper, België. Elke avond om acht uur blazen ze de Last Post in dat stadje. Dat gebeurt bij De Menenpoort, een Brits oorlogsmonument met de namen van tienduizenden vermiste soldaten uit de Eerste Wereldoorlog. Die ceremonie een keer meemaken staat al jaren op mijn wensenlijstje.´
De GMC was zijn domste aankoop ooit, bekent hij eerlijk. ´Ik was er al tijden naar op zoek. Vijftien jaar geleden zag ik de vrachtwagen staan op internet voor 500 euro en kocht hem. Een plaats werd er niet bij vermeld. Het bleek een dorp op 240 kilometer van de Noordkaap. Ik ben naar Noorwegen gevlogen om hem transportklaar te maken. Daarna is-ie verscheept naar de Eemshaven.´
Fritz is vooral geïnteresseerd in de techniek van de voertuigen, op een goede tweede plaats komt de historie. Bij Sander is het precies andersom: ´Ik had niets met techniek, tot ik deze schoonfamilie kreeg. De geschiedenis en de techniek komen heel mooi samen in onze hobby.´
Kimberley: ´Ik ben erin gerold doordat ik ben opgevoed met Scania´s. Mijn vader was altijd vrachtwagenchauffeur. Hij rijdt nog geregeld omdat hij dat zo leuk vindt.´
Het gezelschap overnacht in Normandië op een camping. Fritz: ´De sfeer die er hangt spreekt ons aan, het rondrijden in het gebied, in de wetenschap dat het daar tachtig jaar geleden een chaos was met onvoorstelbaar veel leed.´
´Er wordt de weken rond 6 juni van alles georganiseerd, heel Europa komt er bij elkaar. Wij kijken ter plekke wat we leuk vinden om aan mee te doen.´
´We hebben routeboeken van de organisatie Keep them Rolling, daar willen we ritten van rijden die voeren langs de minder bekende plekken. We zullen vast musea bezoeken, daar zijn er talloze van in die streek.´
Kimberley: ´Met onze hobby maken we een belangrijk deel van de geschiedenis tastbaar. Dat vinden we belangrijk. De oorlog heeft een gigantische impact gehad die nog altijd doorwerkt. Die geschiedenis moeten we levend houden.´
Fritz: ´In mei 2015 was ik bij de Final Push, een colonne van militaire voertuigen van Groesbeek naar Groningen. Op de Vismarkt was een jongen van een jaar of twaalf die helemaal niks van de oorlog wist. Dat deed mij pijn.´
De originaliteit van de voertuigen staat bij de drie liefhebbers voorop. Sander: ´Het mag simpel blijven. Ik stoor mij – en dat is zachtjes uitgedrukt – als mensen hun voertuig uit de Tweede Wereldoorlog aankleden met grote vlaggen en stereotype dingen als een Duitse helm en een kratje cola.´
´Bij ons gaat de voorruit van de GMC plat, we hebben geen huif achterop. Wij vallen daarmee uit de toon, maar zo reden ze vroeger meestal wel rond.´
Kimberley: ´Het zijn gebruiksvoorwerpen, echte werkpaarden. Onze voertuigen mogen vies worden en als er iets kapot gaat, repareren we dat. Je zet ze niet in de vitrine om er niet meer aan te komen. Het zijn geen museumvoertuigen.´
Onderweg krijgen ze altijd leuke reacties. Sander: ´Mensen zwaaien, steken hun duimen omhoog. De politie vindt het ook mooi, ze weten dat oude militaire voertuigen eigendom zijn van liefhebbers. Ze knijpen vaak een oogje toe als iets niet helemaal volgens de regels is.´