Ze verschijnen bijna vaker op tv dan BN´ers als – om maar wat te noemen – Gerard Joling, de Frogers of de Meilandjes. Vrijwel dagelijks zijn Pim en Mieke Lollinga van Faunavisie Wildcare in Westernieland te zien in een spotje van Stichting DierenLot.
Zelf zien ze het zelden voorbijkomen. ´Wij werken van ´s ochtends acht tot een uur of tien, elf ´s avonds. Daarna vallen we als een blok in slaap.´
Faunavisie Wildcare is een opvangadres voor wilde inheemse dieren. Dat doen Pim en Mieke achter en naast hun woning aan de Dirk Wierengastraat. Alle dieren, van reetjes tot egeltjes en van reigers tot uilen, verzorgen ze er met liefde en toewijding.
´70 procent wat binnenkomt krijgt uiteindelijk een tweede kans´, zegt Pim. Dierenarts Pier Prins, die ook in het stichtingsbestuur zit, en hij nemen de medische zorg van de dieren voor hun rekening.
Deze donderdagochtend in augustus is het echtpaar zoals altijd druk, met hulp van twee vrijwilligers. Anne voert zeven ochtenden in de week de dieren en begeleidt vrijwilligers en stagiaires. Want Faunavisie Wildcare is een leerbedrijf voor een aantal onderwijsinstellingen. Anne: ´Het is geweldig werk, helaas onbetaald, waar ik veel energie uithaal.´
Marina meldde zich na het zien van het spotje. ´Door tv neemt onze bekendheid toe, dat zien we ook aan het aantal donateurs´, zegt Pim. Dat ze hun medewerking aan het filmpje verleenden, is mede uit dankbaarheid. ´Toen we financieel bijna aan de grond zaten, heeft DierenLot ons eenmalig een bedrag geschonken waarmee we een jaar vooruit konden.´
Zelfs Pim (65) en Mieke (63) werken voor noppes. Sterker nog, ze hebben vrijwel hun gehele privévermogen in de opvang gestoken. In het spotje zegt Mieke openhartig dat de grens voor haar een privé-faillissement is. Zodra dat dreigt te gebeuren, is het over en uit. Pim en Mieke vullen namelijk het jaarlijkse tekort aan uit eigen zak. ´De opvang kost in totaal 50.000 per jaar. En daar zit geen dubbeltje salaris of onkostenvergoeding bij.´
Neemt niet weg dat ze het superleuk werk vinden. Pim: ´Je hebt met alle lagen van de bevolking te maken en met tal van instanties. We zetten ons voor 200 procent in, maar het wordt fysiek steeds zwaarder. We worden ouder en ik ben COPD-patiënt. Na een dag werken heb je ´s nachts minder energie om uit je bed te komen voor bijvoorbeeld een aangereden ree.´
Het bewijs voor zijn ziekte levert hij niet veel later ongewild in de intake-ruimte voor dieren. Een langdurige hoestaanval, betraande ogen en een rood aangelopen gezicht, veroorzaakt door stof en veren.
Mieke: ´Tien jaar geleden liep Pim hier fluitend rond, nu gierend.´
Pim: ´De meeste mensen zeggen als ze dit hebben: ik meld me ziek voor mijn werk. Dat kunnen wij niet doen. Als een van ons iets overkomt, is het gebeurd. Het is ons nachtmerriescenario. Daarom alleen al zou het fantastisch zijn om een gouden kracht als Anne te kunnen betalen. Als ze nu ergens een betaalde baan vindt, zijn we haar kwijt.´
Faunavisie Wildcare moet het hebben van donateurs, een jaarlijkse bijdrage van 3000 euro van de provincie voor opvang van reeën en 1000 euro van de Sportvisserij Groningen Drenthe. Want ook slachtoffers van haakjes en snoeren komen in Westernieland terecht. Stichting DierenLot steunt de stichting met materialen en projecten.
Van gemeenten krijgen ze niks. ´De bijdragen van Groningen en Het Hogeland voor dierenopvang gaan naar de Dierenbescherming. Daarvan zien wij geen cent. In oktober 2017 hebben we daarom besloten te stoppen met de opvang van dieren uit Groningen. De mensen verwijzen we door naar de Dierenbescherming. Voor Het Hogeland ligt het anders, daar woont het gros van onze donateurs. Die kunnen we moeilijk teleurstellen.´
13 jaar lang knetterhard gewerkt in de horeca
In 2002 kwamen Pim en Mieke naar Westernieland. Ze hadden hun drie horecabedrijven in het westen van het land verkocht en zochten woonruimte in Groningen. ´We hadden 13 jaar lang knetterhard gewerkt in de horeca. Tropenjaren waren het. We wilden naar het Noorden. Mijn wiegje stond in Roodeschool, aan de Zuster Westerdijkstraat, en ik ben opgegroeid in Friesland. We zouden hier eerst tijdelijk wonen, maar we zitten er bijna 20 jaar later nog.´
De opvang van wilde dieren begon geleidelijk. Gewonde dieren die hij als vrijwilliger van het Zeehondencentrum Pieterburen onderweg tegenkwam, nam Pim soms mee naar huis. Vogels, soms een reetje. Een verrassingsbezoek van de AID betekende de start van een officieel opvangcentrum.
´Het houden van wilde dieren zonder vergunning is verboden. De inspecteurs maakten proces-verbaal op. Het grapje zou ons 20.000 euro kosten. Maar ze zeiden wel: jij hebt er best verstand van, het zou niet verkeerd zijn als Groningen een erkende opvang kreeg. Bij toewijzing van een ontheffing zou het proces-verbaal ingetrokken worden. Voor ons was het een simpele rekensom. De oprichting van een stichting kostte 250 euro en de vergunning 100 euro. Voor 350 euro waren we af van de boete.´
´We hadden geen idee dat het zo groot zou worden. Toen we de vergunning eenmaal hadden, nam het aantal dieren snel toe, van 50 naar 3000 per jaar. Daarvan waren er toen 2200, 2300 uit de gemeente Groningen. Ambulances reden van ´s morgens acht uur tot twee uur ´s nachts af en aan. Gelukkig is het rustiger geworden nu Groningen niet meer tot ons werkgebied behoort.´
´Soms denken we: misschien hadden we de bekeuring beter kunnen betalen. Na 12 jaar besef je hoeveel werk we verzetten, en dat 7 dagen per week. Ons hele privéleven zetten we aan de kant voor de dieren.´
Pim en Mieke hopen over een tijdje met pensioen te kunnen. Pim lachend: ´Dus… mensen die dierenhulp als roeping zien, niet te beroerd zijn om er erg veel vrije tijd en spaargeld in te steken, laat ze maar komen´
NB: Faunavisie Wildcare heeft een tweede vestiging in Blijham. Deze stopt per 1 oktober met het aannemen van dieren. De beheerders kunnen de opvang niet langer combineren met hun betaalde baan en hebben te maken met sterk oplopende kosten. Mogelijk wordt in de toekomst een doorstart gemaakt. De mensen in de regio rond Blijham mogen in principe gewonde dieren naar Westernieland brengen.